Vitet e fundit janë shënuar nga kriza që përcaktojnë brezat – politike, ekonomike, shoqërore dhe mjedisore. Shumë gjëra që dikur i merrnim si të mirëqenë për botën e punës janë vënë në pikëpyetje dhe shumë gjëra që më parë ishin të paimagjinueshme tani janë një fakt i përditshëm i jetës. Por, turbullimi është larg nga fundi.
Udhëheqësit që shpresojnë të kuptojnë dhe të përshtaten me forcat që po riformojnë punën, do të duhet të fillojnë të mendojnë më konkretisht për tre fusha të rëndësishme të shqetësim:
“Kush”, “çfarë” dhe “pse”, e punës.
E ardhmja e punëtorëve (kush).
Introspeksioni i shkaktuar nga pandemia dhe përvoja e thyerjes së kornizës së bllokimit kanë bërë që shumë njerëz të vënë në dyshim rolin e punës në jetën e tyre. Ata po bëjnë pyetje të thella për atë që organizatat e tyre kërkojnë prej tyre dhe po pyesin nëse organizatat e tyre janë të denja për angazhimin e tyre. Në të njëjtën kohë, ata shpesh kërkojnë të drejtën për të sjellë më shumë nga “e gjithë vetja” e tyre në punë, gjë që i ka detyruar drejtuesit t’i kushtojnë shumë më tepër vëmendje se në të kaluarën pyetjeve që kanë të bëjnë, ndër temat e tjera, gjininë e punonjësve, racën. , feja dhe seksualiteti.
Pyetjet dhe shqetësimet e punonjësve për punën lindin nga një përplasje midis dy forcave të fuqishme: realitetet e sotme makro socio-ekonomike, nga njëra anë, dhe kuptimet e pranuara prej kohësh se si duket t’i përkasësh një organizate dhe të bësh punë “të mirë”, nga ana tjetër. Çdo reflektim për të ardhmen e punës duhet të marrë në konsideratë këtë status në zhvillim të kujt dhe si lidhet me çfarë dhe pse.
E ardhmja e punës (çfarë).
Puna hibride, në distancë dhe fleksibël janë këtu për të qëndruar. Megjithë përpjekjet për të detyruar stafin të kthehet në zyrë, nivelet e punës në distancë mbeten katër deri në pesë herë më të larta se përpara pandemisë. Këto praktika të reja ndryshojnë rrënjësisht se si njerëzit punojnë, ku punojnë dhe kur punojnë, por pasojat e tyre ende nuk janë kuptuar plotësisht.
Udhëheqësit e ndiejnë veten nën presion për të shpallur politika “të standardizuara”, si një mënyrë për të ofruar njëfarë sigurie siguruese në mes të paqartësisë së pakëndshme. Por, në kontekstin aktual makro të pazgjidhur, një ndjenjë sigurie se si duhet të punojmë mund të jetë vetëm iluzore dhe kalimtare.
Ndërkohë dixhitalizimi po riformëson me shpejtësi mënyrat se si njerëzit dhe makinat ndërveprojnë, duke ndikuar në detyrat që bëjmë, rolet që përmbushim dhe marrëveshjet organizative që na udhëheqin dhe na mbështesin. Nga mesi i viteve 2030, deri në 30% të vendeve të punës mund të jenë në rrezik të automatizimit, dhe zhvillimet e shpejta të sotme në AI e kanë sjellë të ardhmen në të tashmen shumë më shpejt se sa parashikohej. Si mund të formojnë liderët mjediset e punës dhe detyrat e punonjësve që janë në fluks të vazhdueshëm si rezultat i sistemeve teknologjike që evoluojnë me shpejtësi?
E ardhmja e punës (pse)
Forcat makro afatgjata dhe goditjet afatshkurtra po krijojnë një mori kërkesash të reja për biznesin teksa ne përshtatemi me infrastrukturat e reja të energjisë, popullsinë në plakje dhe një planet më të nxehtë e më të trazuar. Ndërprerjet e zinxhirit të furnizimit po bëhen gjithnjë e më të shpeshta. Ngjarjet politike po nxisin gjithashtu ndryshime të shpejta në ndjenjat publike – për pabarazinë racore, për shembull, ose marrëdhëniet e biznesit me Rusinë dhe Kinën. Krahas këtyre ndryshimeve makro, dëshirat dhe veprimet e njerëzve po evoluojnë, duke reflektuar thellimin e dallimeve në vlera, aspirata dhe zgjedhje të jetës.
Disa liderë po përgjigjen me deklarata të rinovuara të qëllimit, duke përcaktuar se si do t’u shërbejnë nevojave shoqërore së bashku me pritjet gjithnjë e më të ndryshme të aksionarëve. Por, këto përpjekje për të marrë një këndvështrim të gjatë janë të mbushura me paqartësi afatshkurtra, pasi lëvizjet drejt ripërcaktimit të rolit të biznesit në shoqëri shkaktojnë reagime. Kjo është e pritshme ndërsa ne punojmë përmes ndërrimeve kulturore dhe fillojmë të zhvillojmë një kuptim të ri të “si duket biznesi i mirë” dhe si rrjedhim ajo që përfshin puna e mirë.
Në fund të fundit, ne të gjithë duam t’i përkasim diçkaje më të madhe se vetja, për të cilën ia vlen të përkushtohemi. Por, organizatat ku ne i përkasim kanë ndryshuar, dhe po ashtu edhe ne. Përballë sfidave dërrmuese, është joshëse të largohesh prej tyre dhe të përpiqesh të vazhdosh si “normale”. Por kur ndjenja e vjetër e normales nuk është më e rëndësishme, siç është rasti sot në botën e punës, ne duhet të mësojmë se si të mendojmë qartë për atë që po ndodh. Ne duhet të pranojmë se përfundimisht do t’i japim kuptim kësaj periudhe transformuese të vështirë dhe emocionuese vetëm duke krijuar një ndjenjë të re të normalitetit për veten tonë, një ndjenjë që më shumë i përshtatet paqartësisë dhe pasigurisë së vazhdueshme. Kjo nuk është diçka që ne mund ta bëjmë të izoluar. Por, brenda organizatave tona, duke u fokusuar në udhëheqjen kolektive, ne mund të fillojmë ta bëjmë atë së bashku.
