Një sipërmarrës i talentuar nuk është kurrë i kënaqur, “ndjen flladin” dhe e di se kur është koha për të ndryshuar
Në vitet pesëdhjetë, Kroc ndjeu ardhjen e një ngërçi në sektor. Shitjet po shkonin mirë, por ai është i bindur se është e nevojshme të gjehet një produkt të ri, inovativ dhe tërheqës siç kishte qenë Multimixer.
Përsëri, është kurioziteti ai që i vjen në ndihmë. Në San Bernardino vëllezërit McDonald kishin blerë tetë Multimixers për kompaninë e tyre, një numër vërtet i madh për një dyqan të vetëm, deri aq sa e bëri të vendoste të shkonte ta shihte vetë.
Në fillimin e viteve 1930, ishte zhvilluar një fenomen i dukshëm në biznesin e restoranteve në Kaliforninë Jugore; “drive-in”. Krijuar nga Depresioni i Madh dhe Hollywood, “drive-in” (ardhja dhe porositja me makinë), makinat kishin një menu tradicionale, të bërë nga viçi i pjekur në skarë, mish derri ose pule, por ndryshonin nga njëri-tjetri në shërbim.
Menaxherët u përpoqën ta diferenconin veten në treg duke punësuar yje të kinemasë, duke përdorur uniforma të çuditshme dhe madje duke vendosur kamariere të cilat shërbenin mbi patina.
Çfarë ofruan të veçantë vëllezërit McDonald? Në dyqanin e tyre, përgatitja e hamburgerëve, të skuqurave dhe pijeve ndiqte parimin e linjës së montimit. Thjeshtësia e procesit bëri të mundur përqendrimin në cilësi në çdo hap dhe ky ishte çelësi i suksesit.
Kroc u mahnit nga kjo dhe bleu të drejtën për të imituar kompaninë McDonald’s në çdo pjesë të Shteteve të Bashkuara, duke ndërtuar ndërtesa saktësisht identike me atë që arkitekti i tyre kishte projektuar, me harqet e arta që do të bëheshin më pas simboli i tyre. Restoranti pilot hapet në Des Plaines dhe Kroc zbulon se nuk është aq e lehtë të riprodhojë standardet e shijes dhe cilësisë së McDonalds.
Patatet e skuqura, një element themelor për suksesin e iniciativës, nuk janë në lartësinë e duhur.
Qasja ndaj problemit është në stilin e pastër Kroc. Mbledh ekspertë dhe kryen teste derisa të gjendet zgjidhja, e cila përbëhet, ndër të tjera, nga një freskuese e madhe elektrike për të ajrosur vazhdimisht zhardhokët, duke i bërë ato “patatet më të përkëdhelura në botë”.
U deshën rreth tre muaj para se të arrinim të shërbenim patate që i përgjigjeshin pritshmërive të sipërmarrësit.
