1966 është viti i listimit në bursë, por edhe viti në të cilin mbërrijnë restorantet me tavolina
Korrik 1966, McDonald’s renditet në bursë me 22,50 dollarë për aksion, çmimi rritet në 30 dollarë në fund të tregtimit të ditës. Në fund të muajit të parë, aksionet kishin arritur një vlerë prej 50 $ dhe Kroc dhe besnikët e tij, Harry Sonneborn dhe June Martino, ishin bërë më të pasur se sa mund të ëndërronin ndonjëherë.
Për të festuar suksesin, Harry dhe June me bashkëshortët e tyre përkatës filluan të hanin hamburgerë të ulur në dyshemenë e Bursës së Nju Jorkut, duke zënë faqet e para jo vetëm për gjetjen, por edhe sepse Aloyis (gruaja e Harry) dhe June kishin qenë ndër të parat gra që kishin shkelur shkelur në atë ndërtesë.
Atë vit, kompania kishte një xhiro prej 200 milion dollarësh dhe në billbordet e ngritura në harqet e arta të dyqaneve ndrisnin fjalët: “Mbi 2 miliardë hamburgerë të shitur”. Janë pikërisht lokalet ato që pësojnë efektin e rritjes së vazhdueshme. Ndërtesat me tulla të bardha dhe të kuqe janë tanimë të papërshtatshme për klientët që nuk duan më të hanë në makinë.
Kështu që vendosën të përpiqeshin të ndërtonin ndërtesa më të mëdha me tavolina për t’u ulur brenda. McDonald’s i parë me tavolina brenda u hap në Huntsville, Alabama, në korrik 1966.
Mendje ngushtësia, të lë mbrapa. Prania e McDonald në zemrën rurale të Amerikës bëhet fushë beteje midis Kroc dhe “trashëgimtarit” të tij
Në fillim të vitit 1968 Ray Kroc ia kaloi test-stafetën Fred Turner-it, por jo për t’u bërë një figurë e plotë përfaqësuese, siç e tregon edhe çështja MiniMac, një version i zvogëluar i McDonald’s i projektuar për t’u hapur në komunitete të vogla.
Ideja e ndërtimit të lokaleve të vogla për qytetet e vogla bazohet në teorinë e “indeksit të monotonisë” e menduar nga një bashkëpunëtor tjetër i rëndësishëm, Luigi Salvaneschi. Sa më monoton një qytet, aq më shumë ka gjasa që McDonald’s të lulëzojë atje.
Në vendet ku nuk ka asgjë për të bërë pasditeve të së dielës dhe ku njerëzit janë të bezdisur, shkalla e pjesëmarrjes së klientëve në McDonald’s rritet ndjeshëm, dhe ka mijëra zona ku shkalla e monotonisë është shumë e lartë, zonat rurale të lëna pas dore nga autostradat e mëdha dhe pa qendra tregtare, “aty ku është zemra e Amerikës”.
Projekti MiniMac konsistonte në blerjen e pronave të mëdha me kapacitet për të mbajtur një lokal me madhësi normale, por që në vend të kësaj strehonte një lokal më të vogël, me një maksimum prej 38 vendesh.
Kroc thotë se ai e ka urryer dhe luftuar idenë e MiniMac sepse “do të thoshte të mendoje ngushtë” dhe ishte më se i lumtur kur, pasi ndërtoi njëzet, MiniMacs u shndërruan në lokale të zakonshme të afta për të bërë para të mëdha. Edhe një herë Kroc kishte goditur në shenjë: nëse mendon ngushtë, qëndron i vogël.
