Drejtimi i një kompanie veshjesh është një punë krejtësisht e ndryshme nga prodhimi i pajisjeve, mungesa e përvojës dhe informacionit në këtë sektor kanë pasoja të rënda
Në fillesa, aventura Patagonia ishte një katastrofë totale nga pikëpamja ekonomike, e cila i shtyu Frostët të largoheshin nga kompania. Kris McDivitt është heroina e asaj periudhe. Ajo merr frerët dhe arrin të rinis kompaninë.
Më në fund, puna rrjetëzohet dhe kompania, siç do të thoshim sot, “ngjitet”. Filozofia nuk ndryshon. Të jesh një sipërmarrës për Chouinard nuk do të thotë të ndryshosh natyrën.
Themeluesit vazhdojnë shkojnë në punë në këmbë dhe të rrethohen me miq. Njerëzit para së gjithash duhej të ishin të lirë të visheshin si të donin në punë, madje të shkonin edhe zbathur.
Të gjithë kishin të drejtë për orare fleksibël apo të bënin sërf kur valët ishin të mira. Për Chouinard, zbehja e kufirit midis punës, argëtimit dhe familjes është receta për lumturinë, shëndetin fizik, mendor dhe produktivitetin.
Në vitet 1980, konkurrenca afrohet dhe përgjigja është … teprimi. Patagonia bëhet kobalt, rozë tronditëse, e kuqe, mango dhe fokusohet në materiale novatore si Capilene dhe Synchilla.
Në 1990, shitjet arritën në 100 milion dollarë, por kapitali vazhdon të riinvestohet për të përmirësuar kërkimin dhe prodhimin sipas rregullave dhe respektit absolut për natyrën, ndërsa punonjësit vazhdojnë të punësohen nëpërmjet lajmit të thënë gojarisht.
Menaxherët të gjithë punojnë në një hapësirë të hapur, orët janë fleksibël, drejtuesit vazhdojnë të shkojnë në punë në këmbë.
Sot është pothuajse normale, por në vitet tetëdhjetë ishte një sjellje krejtësisht jokonvencionale edhe pse për Chouinard bëhej fjalë vetëm për besnikëri ndaj traditës së tij.
Patagonia siguron jo vetëm një çerdhe bredna kompanisë, por organizon pushime për nënat, të cilat duhej të kishin kohë për të ushqyer me gji edhe për baballarët, që të ishin pranë familjes në një moment kaq të rëndësishëm.
Të drejtat që njihen sot nga ligjet e punës, por që ishin fantashkencë në atë kohë.
