Kjo përmbajtje është vetëm për abonentët
Mirëpriteni të padëshiruarën
Përmbledhje Libri
Hyrje
Çfarë ka në këtë libër për mua? Mësoni se si mund ta vendosni jetën tuaj në rrugën për të zgjuar zemrën dhe mendjen tuaj.
Është shumë e natyrshme që njerëzit ti shmangin ndjenjat e parehatshme kur lindin dhe të kërkojnë ikje në zona të rehatisë gjatë kohëve sfiduese. Por kjo qasje ndaj jetës bën shumë pak për ata që duan ta kuptojnë vetëveten dhe gjendjen njerëzore në përgjithësi.
Nëse jeni të interesuar për një kuptim të thellë të zemrës dhe mendjes suaj dhe dëshironi të jeni në shërbim më të mirë për të ndihmuar të tjerët, atëherë mund të jeni të interesuar të filloni në një rrugë iluminimi të njohur si bodhicitta. Është një udhëtim i përjetshëm plot sfida, por shpërblimet janë të thella dhe do të ndryshojnë mënyrën se si mendoni dhe si e jetoni jetën tuaj.
Bodhicitta na mëson të heqim dorë nga të menduarit në terma polarizues për ne dhe ata ose të mirën dhe të keqen. Na shtyn drejt një jete me dhembshuri dhe jo gjykim dhe faj. Në kohë si këto, kur njerëzit shtyhen dhe ndahen, këto mësime do t’ju lejojnë të mbillni farat e mirësisë që mund të transformojnë të ardhmen.
Në këto pulsime do të mësoni:
- se si mbështetja në zonën tuaj të rehatisë në mënyrë paradoksale mund të çojë në përjetimin e më pak rehati në jetë;
- si një ushtrim i frymëmarrjes mund t’ju ndihmojë të përballoni emocionet tuaja në vend që t’i shmangni ato; dhe
- se si ndjenjat e boshllëkut mund të jenë mundësi për ndryshime pozitive.
Ideja kyçe 1
Kërkimi i ndriçimit fillon me një angazhim për të zgjuar zemrën dhe mendjen tuaj.
Me çdo projekt, duke përfshirë atë personal të vetë-përmirësimit ose ndriçimit, është e vlefshme të kesh një qëllim kryesor në mendje. Për këtë, ju mund të shikoni te bodhicitta, rruga tradicionale budiste për të zgjuar plotësisht mendjen dhe zemrën tuaj – si në një përpjekje për të ndihmuar veten dhe për t’u shërbyer më mirë njerëzve në jetën tuaj.
Budha na mëson se çdokush ka një mirësi esenciale bazike brenda tij. Kjo përfshin një dëshirë themelore për ti ndihmuar të tjerët. Por frika, hutimi dhe shprehitë e pandryshueshme i dalin në rrugë kësaj dëshire. Ja pse hapi i parë drejt bodhicitta është të keni një aspiratë dhe përkushtim për ta liruar veten tuaj prej atyre gjërave që qëndrojnë në rrugën drejt ndihmës së të tjerëve.
Të kesh përkushtim është me rëndësi. Ndriqimi kërkon punën e vështirë të kërkimit thellë brenda vetes për ta njohur veten dhe për ta fituar urtësinë që do të ju jep qasje të paerrësuar në mirësinë tuaj bazike.
Në fakt, një angazhim për bodhicitta kërkon guxim. Ai përfshin përballjen me ndjenja të pakëndshme si vetmia, trishtimi dhe dhimbjet e zemrës. Në vend që të përballemi me këto ndjenja, ne zakonisht shpërqendrojmë veten me gjëra të tilla si argëtimi dhe puna. Por rruga e iluminizmit kërkon që ne të ritrajnojmë trurin tonë për të ndaluar bllokimin ose shmangien e këtyre ndjenjave dhe për t’u njohur më shumë me to.
Me secilën ndjenjë të dështimit apo të qenit i padëshiruar ka një rrugë për tek bodihicitta dhe tek zgjimi i zemrës dhe mendjes tuaj. Pra mund ta bëni hapin tuaj të parë tani, duke menduar për një ngjarje të së kaluarës që ju ka lënë me pikëllim, mall apo me zemër të thyer.
Një nga mësuesit e autorit, Chogyam Trungpa Rinpoche, shpjegoi se “mënyra për të ngjallur bodhicitta është të fillosh me një zemër të thyer”. Ai kujtoi se ishte një fëmijë shtatë vjeçar në Tibet dhe ishte dëshmitar i një qeni që u vra me gurë nga një grup djemsh të rinj që qeshnin. Ai i ka qëndruar pranë trishtimit të kësaj ngjarjeje dhe e vlerëson si ndezjen e një urgjence në jetën e tij për të qenë në shërbim dhe ndihmë për të tjerët.
Të largosh ose të fshehësh dhimbjen tënde mund të duket si gjëja e duhur për të bërë, por kjo në të vërtetë shërben vetëm për t’i përkeqësuar gjërat në planin afatgjatë, pasi ndjenjat e padëshiruara priren të shfaqen si zemërim ose shpërthime të tjera emocionale. Për të kuptuar natyrën tuaj të vërtetë dhe për të vlerësuar njerëzimin në të gjithë mrekullinë e tij, duhet të kaloni kohë me zemërthyerje si dhe me lumturi.
Ideja kyçe 2
Çelësi i traditës budiste është kapërcimi i mendimeve polarizuese dhe përqafimi i dhembshurisë.
Është pjesë e zakonshme e natyrës njerëzore që të ndihemi të pakënaqur, pa marrë parasysh çfarë po ndodh në jetë. Si rezultat, ne kërkojmë gjëra për të fajësuar, qoftë moti, njerëzit e tjerë apo vetja, dhe ne ia atribuojmë etiketat si ‘’e keqe’’ apo ‘’e pavlefshme’’ për ta zbutur averzionin tonë ndaj këtyre gjërave. Fatkeqësisht, sot shohim çdo ditë e më shumë këtë lloj etiketimi dhe një retorikë kundër atyre që e largon gjithë mesataren.
Merreni për shembull shiun. Nëse e keni kaluar ditën duke përgatitur një piknik, shiu mund të duket si një gjë e keqe. Ndërsa, nëse do të shtriheshit rehat në shtrat, zhurma e shiut mund të ishte një gjë shumë e mirëpritur, paqësore, e mirë.
Çështja është se shiu nuk është i mirë apo i keq, thjesht është. Fjalët si shi, pemë apo oqean as që mund të fillojnë të përshkruajnë se çfarë janë këto gjëra, ashtu si emri yt nuk mund të fillojë të përshkruajë se kush je. Etiketa të tjera si mosha, gjinia, kombësia ose titulli i punës kanë gjithashtu pak rëndësi në përshkrimin e një personi. Edhe mijëra e mijëra fjalë do të ishin pa ndryshim.
Sigurisht, etiketat mund të jenë të dobishme në përpjekjen për të përshkruar dhe komunikuar me njëri-tjetrin, por ato gjithashtu mund të kenë një efekt të rrezikshëm çnjerëzor kur përdoren për të sugjeruar se disa qenie njerëzore janë disi thelbësisht të ndryshme nga të tjerët. Është e rëndësishme të mbani mend se edhe racistët dhe mohuesit e ndryshimeve klimatike janë po aq njerëzorë sa ju dhe ata ndjejnë të njëjtin konfuzion, vetmi, dhimbje dhe frikë.
Pra, më e mira që mund të bëjmë është të përpiqemi të kapim veten sa herë që kemi ndjenja neverie ndaj dikujt ose diçkaje dhe të shikojmë brenda për të parë nëse mund të gjurmojmë rrënjët e kësaj ndjenje negative. Në këto momente, shikoni nëse mund t’i zhvendosni ndjenjat tuaja drejt ndjeshmërisë dhe përfshirjes në vend të ndarjes.
Me fjalë të tjera, ne duhet të kërkojmë të gjejmë dhembshuri, të falim injorancën dhe të kujtojmë se të gjithë njerëzit janë “ashtu si unë”. Kur ndalojmë së shmanguri ato ndjenja trishtimi, vetmie dhe frike, ne jemi më të prirur të kujtojmë se njerëzit në të gjithë botën ndihen në të njëjtën mënyrë. Kjo e bën më të lehtë ndjeshmërinë dhe njohjen se sa shpesh ndjenja të tilla mund të ndikojnë në mendimet dhe veprimet e njerëzve.
Ideja kyqe 3
Egot tona mund të pengojnë ndriçimin, ndaj pranoni gabimet tuaja dhe vlerësoni të zakonshmen.
Kur mendoni për egon, çfarë ju shkon në mendje? Egoja mund të nënkuptojë gjëra të ndryshme për njerëz të ndryshëm, por në mësimet Budiste, egoja është pjesë e jona që është në konflikt me realitetin.
Egoja don përhershmëri, kontroll dhe stabilitet. Kjo është në kundërshtim me atë që është jeta, e cila është e përkohshme dhe në gjendje konstante ndryshimi. E sotmja nuk është e njëjtë sikur e djeshmja, dhe ju nuk jeni personi i njëjtë që keni qenë vitin, javën apo madje edhe orën e kaluar. Ju vazhdimisht rriteni, ashtu siq ndodh me çdo gjë rreth jush, dhe gjithçka është drejtuar kah përfundimi i vdekjes.
Por egoja nuk i përgjigjet mirë idesë së përhershmërisë dhe pashmangshmërisë së vdekjes, sepse ajo me vete sjell një ndjenjë të lëndueshmërisë. Por kjo lëndueshmëri është esenca e njerzillëkut tonë dhe duhet të përqafohet, jo të shmanget.
Në të njëjtën mënyrë, kur bëjmë një gabim, dështojmë në një farë mënyre ose ekspozojmë ndonjë gabim të perceptuar brenda vetes, kjo gjithashtu mund të sjellë një ndjenjë të pakëndshme të cenueshmërisë që mund të rezultojë në mbylljen e këtyre ndjenjave. Mbyllja ndaj ndjenjave të padëshiruara mund të çojë në zemërim dhe agresion.
Rruga drejt bodhicitës ka të bëjë me ndryshimin e zakonit të mbylljes dhe në vend të kësaj të mësosh të jesh në paqe me cenueshmërinë dhe mendimet e padëshiruara. Si çdo gjë tjetër, ato janë të përhershme. Por ato janë gjithashtu mundësi për ndriçim dhe mençuri se si të pranoni të gjitha aspektet e vetes dhe të gjithë të tjerëve.
Filloni pak duke kaluar vetëm disa momente me vrazhdësinë që vjen me ndjenjën tuaj të cenueshmërisë. Njihni atë dhe njihuni ngushtë me të dhe do të zbuloni se dobësia është ajo ku bazohen disa nga karakteristikat më të mira njerëzore, të tilla si trimëria dhe mirësia.
Në të kundërt, përqendrimi në atë që mungon ose çfarë është e gabuar në vend të asaj që keni, e bën mirënjohjen një ndjenjë tjetër që mund të jetë e pakapshme. Por me disa praktika mund të filloni të jeni më të përqendruar në plotësinë e momentit aktual. Kur ndaloni së kërkuari problemet, mund të filloni të njihni bukurinë në të zakonshmen, pamjet, tingujt, aromat dhe shijet që shoqërojnë çdo moment, nga mëngjesi juaj i zakonshëm deri te buzëqeshja miqësore e një të huaji.
Për të ndihmuar, mund të mbani parasysh këto mantra: “Kjo përvojë është e plotë, ashtu siç është.” Dhe, “Unë jam i plotë ashtu siç jam.” Këto mund t’ju ndihmojnë të mbani mendjen tuaj larg mendimeve për atë që mungon dhe në vend të kësaj të fokusoheni në atë që është e rëndësishme.
Ideja kyçe 4
Meqenëse jeta është vazhdimisht duke ndryshuar, ndjenjat e zbrazëtisë mund të jenë mundësi për rritje.
Një nga faktet e jetës është se jeta vetë mund të ndryshojë për një moment. Një mbrëmje autori Joan Didion dhe burri i saj po hanin darkë kur papritur burri i saj pati sulm zemre dhe vdiq brenda sekondave. Ajo shkroi një libër, Viti i të menduarit magjik, i cili shpjegoi se si bota e saj papritur ra nga poshtë saj dhe gjithçka ndryshoi.
Mund t’i ndodhë kujtdo, në çdo kohë – diçka ndodh dhe gjithçka për të cilën keni punuar deri atëherë bëhet në dukje e pakuptimtë ose e pakuptimtë dhe jeta ndihet bosh. Me fjalë të tjera, ju befas ndiheni të pabazë, pa asgjë të fortë për të qëndruar. Ndoshta është një vdekje tragjike ose zbuloni se jeni birësuar. Ndoshta burri juaj ju thotë se është i dashuruar me dikë tjetër dhe dëshiron një divorc. Çdo numër ndryshimesh të papritura mund të sjellë këtë ndjenjë të pabazë.
Shpesh e njëjta pabazë mund të ndihet kur jemi duke përjetuar efektet rrëshqitëse, kronike të depresionit, pasi aktivitetet që kemi pasur dikur nuk na bëjnë më asgjë. Por këtu, përsëri, mund të gjejmë se pabaza është një mundësi për iluminim.
Në mësimet budiste, kjo gjendje e pabazë quhet shunyata, dhe shihet gjithashtu si një vend lirie ku mund të lësh të gjitha bagazhet dhe gjërat që kanë errësuar rrugën tuaj drejt bodhicitës.
Pabaza është më afër realitetit sesa idetë e qëndrueshmërisë dhe se çdo gjë do të jetë e njëjtë përgjithmonë. Të kuptosh se çdo moment është i çmuar dhe të vlerësosh atë që ke tani do të thotë të jesh më afër mirësisë tënde thelbësore dhe bodhicitës.
Të njohësh thellë ndjenjën e pabazës do të thotë të dish se çfarë po kalojnë të tjerët dhe të jesh në gjendje të kuptosh, të komunikosh dhe të ndihmosh ata që janë në vështirësi.
Kur ndiheni të pabazë, nuk është e lehtë të zhvendosni të kuptuarit tuaj nga lufta në relaksim, duke e ditur se emocionet janë të përkohshme dhe kalimtare. Sa më shumë të kaloni kohë me ndjenja si këto, aq më rehat do të jeni kur ato të lindin.
Me praktikë, ju mund ta shihni zbrazëtinë si një shenjë të potencialit të pakufishëm të jetës për ndryshime pozitive. Me çdo moment, cikli i lindjes dhe i vdekjes ndodh si një ngjarje, vjen në ekzistencë dhe më pas bëhet kujtim. Është pjesa juaj të vlerësoni të tashmen dhe të vazhdoni të ndryshoni dhe të rriteni.
Ideja kyçe 5
Për të jetuar më rehat, zgjerojeni zonën tuaj të rehatisë.
Çdokush ka një zonë rehatie, vendet dhe aktivitetet me të cilat jeni rehat. Por ironia është se, sa më shumë kohë kaloni duke i bërë vetëm gjërat me të cilat jeni plotësisht rehat, aq më e vogël bëhet zona juaj e rehatisë. Ndërsa, nëse vazhdimisht jeni duke i shtyer dhe zgjeruar kufinjtë, aq më shumë rehati do përjetoni në jetë.
Egzistojnë tri zona në jetë: në qendër është zona e rehatisë dhe vetëm pak më jashtë saj është zona e mësimit. Dhe vetëm pak më jashtë saj është zona e rrezikut të madh. Jo ndryshe nga përpjekja për të mësuar notin, rreziku qëndron në kërcimin nga rehatia drejt e në fundin e thellë të rrezikut të tepruar. Bërja e kësaj mund të jetë një tronditje e tillë që të tërhiqeni edhe më tej në zonën tuaj të rehatisë dhe të bëheni më pak të sigurt për të dalë jashtë.
Por nëse I bëni hapat e vegjël deri tek zona e mësimit para se butësisht të kaloni në zonën e rrezikut të madh, do ta kuptoni se ajo që njëherë dukej e frikshme dhe stresuese mund të jetë relaksuese, si natyrë e dytë.
Për shembull, nëse jeni pak nga natyra grumbullues dhe e keni të vështirë të hiqni dorë prej gjërave, mund të filloni butësisht ta ndryshoni këtë shprehi duke dhëne vetëm një gjësend të vogël. Pastaj, nesër, zgjidhni një tjetër gjësend për ta dhënë. Ideja e lënjes së këtyre gjërave të shkojnë mund të nxisë ndjenja të thella të pasigurisë dhe të ju mbushë me ankth, por pas disa përpjekjeve, duke ju kërkuar që të ballafaqoheni me këto ndjenja në vend se ti shmangni ato, mund ta vëreni se parehatia zhduket dhe ju mbijetoni.
Një nga mënyrat më të mira për ta tejkaluar egon tuaj, për ta zgjeruar zonën tuaj të rehatisë, dhe të mësoheni si të lidheni me ndjenjat e padëshiruara tuaja, është praktika e njohur si tonglen, e cila është një fjalë Tibetiane që nënkupton ‘’të jepni dhe të merrni.’’
Tonglen është një ushtrim mendor për të marrë atë që dëshironi dhe për të dërguar atë që nuk e bëni, ndërsa në të njëjtën kohë ndryshon zakonin e shmangies së mendimeve ose emocioneve të pakëndshme. Në thelb, ju sinkronizoni mendjen dhe frymëmarrjen tuaj në mënyrë që kur merrni frymë, të imagjinoni se po merrni gjithë frikën, ankthin ose shqetësimin që normalisht do ta largonit. Dhe kur e pranoni, ju me të vërtetë po e bëni atë pjesë të zemrës suaj dhe të gjithë thelbit tuaj.
Ndërsa vazhdoni, imagjinoni se zemra juaj zgjerohet për të marrë frikën e të gjithë të tjerëve në botë. Pastaj, kur nxirrni frymën, imagjinoni se po lëshoni mirësi dhe ngrohtësi të pastër dhe po ua dërgoni të gjithë atyre njerëzve që gjithashtu kanë nevojë për të.
Në mënyrë që të ndiheni rehat me ndjenjat e padëshiruara, duhet të kaloni kohë duke u ulur me ato ndjenja dhe duke i riformuluar ato në mendjen tuaj, gjë që e bën praktikën tonglen një mjet të përsosur.
Ideja kyçe 6
Një sens humori dhe mësues të mirë janë mjete të rëndësishme, ashtu sikurse janë meditimet bazike me ulje.
Pjesë e rrugëtimit drejt ndritjes është të ndaloni së qeni paragjykues dhe ta kritikoni veten apo të tjerët. Të mesoni mos ta gjykoni veten shumë mund të jetë e vështirë, por ndihmon kur keni miq të mirë.
Para së gjithash, një mik i mirë mund të jete si një mësues i mirë, dikush që i minimizon të metat tuaja dhe ju inkurajon për rritje të aftësive. Kur një mik është vërtetë një mesues i veqantë, ai ofron udhëzime dhe shembuj se si ta zgjoni mendjen dhe zemrën.
Eshtë mirë ta mbani këtë ide të një miku të mirë në mendje, ngaqë kjo poashtu mund të jua japë një ide se si ta trajtoni veten. Nëse keni një mik të tillë, a jeni i vrazhdë apo lëndues ndaj tij nëse ai është përkohësisht i pushtuar nga gjelozia apo zemërimi? A e konsideroni atë njeri të keq apo ai është falës dhe i kuptueshëm?
Duhet të mundoheni ta trajtoni veten si një mik të çmuar dhe të mos jeni shumë të rëndë me veten kur mendja e frikësuar merr hov. Pra në vend se ta dënoni veten, bëni siq thonë mësimet Budiste dhe ‘’vendoseni mendjen e frikësuar në djep të mirësisë plot dashuri.’’
Një tjetër mjet i rëndësishëm është meditimi i ulur bazik. Ky meditim nënkupton të uleni rehat me duart tuaja mbështetur në kofshët tuaja, kembëkryq, dhe me sy hapur. Fokusohuni qetësisht në frymëmarrjen tuaj. Imagjinojeni frymëmarrjen si një hapje të vetes dhe pastaj frymënxjerrjen sikur e lëni atë hapje të bëhet një me gjithë hapësirën rreth jush.
Natyrisht, gjatë kësaj teknike medituese do të shpërqendrohesh nga fokusi i frymëmarrjes suaj nga mendime të tjera. Por mos i etiketoni këto si mendime të këqija apo të padëshiruara. Kapeni veten kur arrin një mendim dhe etiketojeni atë thjesht si ‘’mendim’’ dhe lejeni të shkojë. Kthejeni fokusin tek fryma juaj e ardhshme.
Bëhuni të butë me etiketimin e këtyre mendimeve dhe mos u mërzitni nëse ato vazhdojnë të vijnë. Imagjinoni një gisht duke prekur butësisht mendimin, duke e etiketuar atë dhe duke e lënë të zhduket.
Meditimi është praktikë jashtëzakonisht e dobishme për të mësuar si ti përqafoni ndjenjat sfiduese. Sa më shumë që e përdorni, aq më pak e vështirë do të bëhet ta mirëpritni të pamirëpriturën. Kur filloni të jeni rehat me pikëllimin dhe ankthet që të gjithë i ndjejmë kohë pas kohe, aq më shumë do të jeni në gjendje ti ndihmoni të tjerët ta gjejnë paqen e mendjes poashtu.
Përmbledhja Finale
Mesazhi kyq në këto pulsime është:
Ajo që zakonisht i konsiderojmë mendime apo emocione të padëshiruara, apo të pamirëpritura, sikurse pikëllimi dhe vetmia, mund të përdoren për mundësi të rritjes së vazhdueshme personale dhe përndritjes. Rruga Budiste e përndritjes e njohur si bodhicitta i përdor këto ndjenja si një mënyrë e të kuptuarit më të mirë të gjendjes njerëzore ashtuqë të mund ta njihni veten plotësisht dhe të jeni më mirë të pajisur për ti ndihmuar të tjerët..
Këshillë vepruese:
Përdorni mjetin LESR për të mirëpritur të padëshiruarit.
Përdorni këtë teknikë – Gjeni, Përqafoni, Ndalo, Qëndroni – sa herë që ndiheni të mbërthyer në një ndjenjë të pakëndshme. Së pari, gjeni ndjenjën duke e gjurmuar atë në vendin ku ndodhet në trupin tuaj, i cili zakonisht është vendi ku ndjeni një ndjesi të ngushtë të tkurrjes. Pastaj, përqafoje duke i dërguar dashuri dhe ngrohtësi drejt e nga zemra.
Më pas, ndaloni historinë, e cila është çfarëdo narrative që çoi në ndjenjën në radhë të parë. Ndërprisni çdo gjë që ju ka futur në këtë ndjenjë dhe shkëputeni veten prej saj. Dhe së fundi, qëndroni me ndjenjën në vend që të përpiqeni ta largoni ose ta shpërfillni atë. Mbështetuni në ato ndjenja dashurie dhe ngrohtësie dhe mbani mend të gjithë njerëzit e tjerë anembanë botës që po ndihen në të njëjtën mënyrë.
Keni komente?
Me siguri do të donim të dëgjonim se çfarë mendoni për përmbajtjen tonë! Thjesht dërgoni një email në [email protected] me titullin e këtij libri si temë dhe ndani mendimet tuaja!
Çfarë duhet të lexoni më pas: Kur gjërat bien, nga Pema Chödrön
Autorja Pema Chödrön ka ndarë njohuritë dhe përvojën e saj mbi mësimet budiste për shumë vite tani. Pra, nëse ju ka pëlqyer njohuria e mirëseardhjes së të padëshiruarit, tani është koha e përsosur për të parë pikat tona të syrit për librin e saj klasik të vitit 1996, Kur gjërat shpërbëhen.
Këshillat e Chödrön-it shpesh përqendrohen në atë se si t’i kapërceni sfidat e jetës dhe ky libër ka të bëjë me atë se si t’i zgjidhni pjesët kur ndiheni sikur bota juaj është shkatërruar. Si gjithmonë, Chödrön merr praktika shpirtërore marramendëse dhe i paraqet ato në mënyra që janë të lehta për t’u kuptuar dhe për t’u përdorur.
