Ndjenjat e Mëdha (Big Feelings)- Mollie West Duffy dhe Liz Fosslien

Ndjenjat e Mëdha

Përmbledhje Libri

Hyrje

Çfarë ka në këtë libër për mua? Mësoni si të mos përfshiheni nga pesha e ndjenjave tuaja.

Le të imagjinojmë se po ecni nëpër një turmë njerëzish. Çfarë shikoni? Bishtalec, vetulla të trasha, njolla, piercing në hundë, kapele bejsbolli, llapë të gjata veshësh, dikush që përtypet çamçakëz, syze me buzë të trasha. . .

Ajo që nuk shihni është pesha e jashtëzakonshme e ndjejnjave që secili njeri mban brenda vetes. Pasiguria. Gjelozia. Zemërimi. Lodhja. Madje në disa raste, edhe dëshpërimi.

Të gjithë ne i ndjejmë këto gjëra-dhe për disa njerëz, që nga pandemia, ne ndjejmë më shumë se asnjëherë më parë. Dhe janë ndjenjat më të mëdha për të cilat është më së vështiri të flisni.

Në këtë pulsim, ne do të kalojmë përmes librit ”Ndjenjat e Mëdha” nga Mollie West Duffy dhe Liz Fosslien. Do të mësoni si ti njihni ato ndjenja tek vetja dhe tek bota rreth jush-në mënyrë që të ecni përpara. Kjo nuk do ti zgjidhë të gjitha problemet tuaja. Por mund të jetë mënyra më e mirë për ti menagjuar ato.

Në këtë pulsim do të mësoni:

• Pse sa më pak që dini, ndiheni më të stresuar;
• Si mund të kthehet gjelozia në diçka pozitive; dhe
• Çfarë të bëni me zemërimin tuaj të arsyeshëm.

Ideja kyçe 1

Pasiguria

Një ditë, Liza, bashkëautore, pati një dhimbje koke. Një dhimbje koke shumë të keqe. Ajo ishte aq keq saqë vështirë mund të ecte, dhe para se ta kuptonte, e gjeti veten në spital.

Nuk ishte tumor-mrekulli. Nuk ishte aneurizëm poashtu. Por…çfarë ishte ajo?

Derisa kërkonin për një zgjidhje, një mori mjekësh i dhanë Lizës një sërë trajtimesh. Botoks në kokë. Steroide për muskujt e syve të saj. Dhe droga kundër epilepsisë, të cilat ja dhanë asaj sulmin e panikut të gjymtimit në trenin Chicago L, dhe ja ku ishte, prapë në spital.

Por a e dini cila ishte gjëja më e keqe ndër të gjitha? Pasiguria e të mosditurit se çfarë nuk shkon me të. Gjithmonë është pasiguria në pyetje. Pasiguria jua shpif.

Studimet shkencore e mbështesin këtë. Si do të ndiheshit sikur të ju thonin se keni 50% të mundësisë për të pranuar një shok të mesëm elektrik. Do të ishit në ankth, apo jo?

Por si do të ndiheshit nëse ju ishte thënë se mundësia është 90%?

Një grup shkenctarësh në fakt e bënë këtë dhe e dini çfarë: njerëzit u ndjenë më të stresuar-tre herë më shumë-nëse do të kishin mundësi, 50% e tyre do ta pranonin shokun.

Sepse kur ishte 90% e mundur që ata do të shokoheshin, së paku ata e dinin se po vinte. Ja sa shumë e urrejnë njerëzit pasigurinë.

Pra çfarë bëni kur ballafaqoheni me të?

Rregulla 1: mos e shmangni problemin-uluni me të.Është shumë e zakonshme ta shtyeni pasigurinë duke e anagazhuar veten tuaj me detyra të tjera. Mos e bëni atje. Mbajeni atë. Përballuni me të. Provoni të numëroni deri në 90. Mundësitë janë se ndjenja e panikut do të jetë qetësuar.

Atëherë bëhuni specifik. Pyeteni veten: Për çfarë jeni në ankth? Literalisht, çfarë mendoni se mund të ndodh? Dhe si do të luhej secili skenar i mundshëm?

Tani, me siguri, kur e bëni atë, mos filloni të tmerroheni. Kujtojeni skenarin më të keq të mundshëm që mund të ndodhte-larg qoftë. Sigurohuni që ta planifikoni skenarin më të mirë të mundshëm poashtu.

Duke e ditur për çfarë saktësisht jeni duke u brengosur, kjo do të ju vendosë në rrugën e duhur për tu ballafaquar me pasigurinë në mënyrën më të shëndetshme që mundeni.

Kur jeni duke i planifikuar skenarët tuaj, do ta kuptoni se ka disa gjëra që mund ti kontrolloni, dhe ka disa që nuk mundeni. Siq thotë thënia e famshme, ajo që ju nevojitet është urtësia për ta bërë dallimin mes këtyre dy gjërave. Bëni më të mirën në atë që e keni nën kontroll, dhe pranoni atë që nuk mund ta kontrolloni.

Dhe çfarë ndodhi me Lizin, meqë ra fjala? Ajo mësoi të jetojë me migrenat e saj dhe i ndërmorri të gjithë hapat e mundur për ta menagjuar dhimbjen pa i shkaktuar vetes më shumë dëm. Është larg nga të qenit perfekt-por ajo ka mësuar të merret me të. Dhe pasiguria e saj është kthyer në pranim.

Ideja kyçe 2

Krahasimi

Mollie, autorja tjetër,fliste me Vanesën rregullisht. Ato kanë qenë të afërta me njëra-tjetrën që nga shkolla e mesme dhe shoqëria e tyre ka mbijetuar rëniet dhe uljet e tyre derisa jetët e tyre kanë bërë progres në rrugë të njëjta të suksesshme. Të dyjat shkruan një libër. Të dyjat u martuan.

Por vetëm Vanesa mbeti shtatëzënë. Dhe papritmas Mollie nuk mund të duronte të fliste me të.

Krahasimi i vetes me të tjerët është diçka që të gjithë e bëjmë, gjithë kohën. Në epokën e Instagramit, tani e bëjmë këtë më shumë se kurrë. Dhe çkyqja prej tij nuk është zgjidhja e përsosur. Ndoshta është keq të thuhet, por as largimi i një prej shoqeve tuaja të ngushta nga jeta juaj, nuk është zgjidhje.

Ndoshta gjelozoni që shoqja juaj ka një pagë të lartë. Ndoshta stomaku juaj kërcet kur e dini këtë, derisa ju keni një punë me pagë të lartë, një koleg i kahershëm nga shkolla e ligiit është bërë shkrimtar-gjëja që ju në mënyrë të fshehtë gjithnjë keni dashur ta bëni. Çfarëdo që i ndez këto krahasime, është gjithnjë e vështirë të dini ti kanalizoni këto ndjenja.

Por pozita nga e cila mund të filloni është sikurse me pasigurinë: duhet ta njihni mënyrën se si ndiheni. Thuani vetes: Për çfarë jam gjeloz? Çfarë kanë ata që unë nuk kam? Dhe si do të ndihesha unë sikur jeta e tyre të ishte e imja?

Mund ta kuptoni se në realitet, ju nuk e doni atë jetë fare. Autorja Lizi ndjeu një dhimbje të fortë gjelozie kur zbuloi se një i njohur po mësonte një rol biznesi duke i udhëhequr qindra njerëz. Por a do ta kishte dashur ajo me të vërtetë një jetë të tillë? Ajo në fakt nuk i pëlqen takimet, apo menagjimin e njerëzve. Sigurisht, ajo e dëshironte prestigjin dhe legjitimitetin e një karriere të tillë- por ajo së shpejti e kuptoi se ajo në të vërtetë do ta kishte urrejtur atë.

Ose mund ta kuptoni se gjelozia juaj po ju mëson ju diçka të dobishme rreth vetes. Kjo i ndodhi Gretchen Ruben-avokates së suksesshme që e përmendëm më lartë, e cila e kuptoi se shoqja e saj tashmë ishte bërë shkrimtare. Ai zbulim e shtyu atë të ballafaqohet me atë që ajo donte të bënte me jetën e saj. Kështuqë ajo ndërroi karrierën dhe kjo e çoi atë të bëhet autorja më e shitur.

Krahasimet mund të jenë shkatërruese- por ato mund të jenë produktive poashtu. Nëse i njihni ato dhe vërtetë mendoni rreth tyre, ato mund të ju tregojnë shumë rreth vetes tuaj.

Megjithëse, jo gjithmonë.Eshtë një klishe që vazhdon të përsëritet: jeta e askujt nuk është aq madhështore siq duket në Instagram. Mos e krahasoni verzionin më të mirë të dikujt tjetër me verzionin më të keq tuajin. Dhe ja ku është pika e dytë për ta pasur parasysh poashtu: është në rregull të jeni në një fazë të ndryshme të jetës nga dikush tjetër. Të gjithë ne jemi në drejtime të ndryshme, dhe kjo është në rregull. Pranojeni këtë fakt.

Mollie në ndërkohë ra prapë në kontakt me Vanesën, meqë ra fjala. Ajo e sqaroi se sa vështirë kishte qenë për të të shihte se si jetët e tyre merrnin drejtime të ndrysheme. Vanesa ishte e kuptueshme. Ato tani ende janë në drejtime të ndryshme-por ato janë shoqe përsëri.

Ideja kyçe 3

Zemërimi

Pra krahasimi: jo edhe aq i keq, sa ju përket ndjenjave të mëdha. Dhe e njëjta vlen edhe për ndjenjën tjetër të madhe që vjen tutje, poashtu; zemërimi.

Një shok i autores, Griffin, ishte në një udhëtim të panjohur me një kompani multinacionale për të cilën ai punonte. Ai dhe ekipi i tij ishin rrugës për drekë një ditë, kur një anëtar i ekipit i rritur e rruajti dorën e tij nën këmishën e Griffinit dhe filloi ta ndjente në kraharorin e tij, duke brohoritur fjalën ‘’homoseksual!’’

Në fillim, Griffin nuk u ndje i zemëruar. Ai u ndje i turpëruar-dhe me të drejtë- i hutuar-por duke qenë se ishte mësuar se zemërimi ishte diçka e keqe, ai nuk e nxori atë jashtë. Ishte vetëm kur ja përshkroi incidentin një shoku të vet-i cili me të drejte theksoi se ishte ngacmim seksual-që bëri që qëndrimi i tij rreth kësaj qështjeje të ndryshonte.

Kështu, Grifini u zemërua.

Por pasi e mendoi punën mirë, ai vendosi të mos e kanalizonte zemërimin e tij në procedura ligjore. Në vend të kësaj, ai punoi vërtetë shumë dhe gjeti një pune të re. Nuk bëri një zgjidhje të përsosur-por së paku zemërimi i tij u bë i dobishëm për diçka.

Ndonjëherë zemërimi është i dobishëm. Mund të jete një reagim  kuptueshëm i arsyetuar aktual drejt padrejtësive me të cilat jeni përballë. Ajo që është e pashëndetshme është ideja se duhet ta shtypim atë. Sepse, realisht, zemërimi është sikurse uji. Siq thotë autorja Soraya Chemaly, ju mund ta mallkoni apo ti ndërroni kahjen atij, por ai gjithnjë do ta gjejë një mënyrë për të depërtuar.

Pra, si e menagjoni zemërimin pra? Por prapë, hapi i parë është njohja e tij. Nëse është një problem i caktuar për ju, provoni të shkruani një regjistër zemërimi: shkruani të gjitha gjërat që i ndezin shkëndijat e zemërimit në ju për një jave apo më shumë. Së shpejti do ti shihni rrugët e tij.

Poashtu ju duhet të mendoni se si prireni ti përgjigjeni zemërimit. Disa njerëz janë shtypës të zemërimit, të cilët thjeshtë e mbajnë atë brenda-gjë që nuk është e shëndetshme. Disa njerëz e projektojnë zemërimin, të cilin e zbrasin pastaj tek të tjerët. As kjo nuk është e mirë. Nëse ju jeni ky, atëherë jipni vetes një mundësi që të ftoheni para se të keni punë me njerëz të tjerë. Dhe disa njerëz janë kontrollues të zemërimit, të cilët ja mbajnë sikur çdo gjë është mirë, edhe kur është e qarte se nuk është ashtu.

Disa njerëz janë-dhe kjo është një gjë me të cilën duhet të punojmë-trasnformuesit e zemërimit. Këta njerëz e kuptojnë se zemërimi mund të kanalizohet në diçka produktive dhe kreative. Se zemërimi mund të jetë i shëndetshëm dhe të ju japë qartësi.

Të qenit transformues zemërimi nuk domethënë ti bërtisni çdokujt. Duhet ta konsideroni meditimin për të qenë në një gjendje mendore më të qartë sesa të reagoni në mënyrë impulsive. Çelësi është të mos e mohoni mënyrën se si ndiheni-në vend të saj, ju e përdorni atë, në mënyrë strategjike, dhe vazhdoni përpara.

Ideja kyçe 4

Djegja

Mollie punonte si konsulente për një firmë globale inovacioni. Ajo e bëri këtë duke shkruar edhe librin e saj të parë me Liz-in. Ishte një mënyrë jetese plot tension dhe kërkonte shumë udhëtime.

Është një moment që ajo nuk do ta harrojë kurrë – momenti kur filloi faza e djegies. Ajo po fluturonte në shtëpi në Seattle për Krishtlindje, pasi kishte qenë tashmë në New York City, Montreal, Shangai dhe DC. Ajo ishte në klasën e parë sepse kishte kilometra.

Dikush pranë saj filloi të kollitej. Dhe më pas Liz ndjeu një valë të tërë ankthi që e mbuloi.

Kjo ishte parapandemike, kështu që nuk ishte një çështje COVID. Ajo thjesht e dinte se nuk mund të sëmurej fare, sepse kishte shumë punë për të bërë në muajin e ardhshëm.

Sigurisht, ajo u ftoh – një e keqe. Të cilën ajo më pas e përkeqësoi duke u përpjekur të bënte një udhëtim tjetër shumë shpejt. Ajo përfundoi duke anuluar një mori ngjarjesh rreth lançimit të librit të tyre.

Djegia e Mollie e bëri atë të sëmurë rëndë. Në fakt, ajo është ende duke u rikuperuar nga ajo sot.

Por ajo ka ndërmarrë hapa për ta përmirësuar atë. Ajo dhe burri i saj u larguan nga Nju Jorku për ritmin më të qetë të LA. Ajo pushoi së torturuari veten nëse e kalonte palestrën një ditë ose nuk i përgjigjej menjëherë një emaili. Dhe ajo filloi të planifikonte një karrierë që i dha kohë të mjaftueshme për t’u kujdesur për veten.

Djegia është një mesazh. Trupi juaj ju thotë: nuk mund ta bëni më këtë; diçka duhet të ndryshojë.

Dhe djegia nuk duket gjithmonë si Mollie – nuk është vetëm për njerëzit që fluturojnë nëpër botë. Mund të digjeni nga rraskapitja e shkaktuar nga orët e gjata, por mund ta përjetoni gjithashtu nëse çdo punë që bëni ju duket e pakuptimtë – ose nëse mendoni se, pavarësisht sa shumë përpiqeni, puna juaj nuk është kurrë mjaft e mirë.

Pra, çfarë bëni për këtë? Nëse ke atë lloj djegieje që ka bërë Mollie, duhet të ndiheni rehat duke dhënë pak më pak se 100 për qind të vetes. Synoni të operoni me kapacitet 80 për qind – gjë që duhet t’ju japë kohë të mjaftueshme për të pasur diçka tjetër në jetën tuaj përveç punës.

Zgjidhja e duhur e asaj që bëni dhe nuk vlerësoni, gjithashtu shkon shumë. Kuptoni se cilat aspekte të punës suaj nuk ju duken kuptimplote dhe cilat aspekte po kontribuojnë në ndjenjën tuaj të mbingarkuar ose të paaftë për t’u përballur. Më pas gjeni mënyra për t’u larguar prej tyre.

Dhe vini re kur nuk mendoni se përpjekja që po bëni ia vlen vërtet. Vendosja e grumbujve të punës në një projekt, por ende duke mos e nxjerrë atë ndjenjën e arritjes prej tij, është një shenjë klasike e djegies. Në këtë rast, mund t’ju duhet të mendoni përsëri për atë që vlerësoni vërtet në karrierën tuaj.

Ideja kyçe 5

Perfeksionizmi

Pizhamat e preferuar të Mollit ishin një palë pizhama të gjata të meshkujve, me një vrimë në to.
Rostiçeri i saj i preferuar i mbrëmjes ishte një tas me kokoshka të njomur me salcë soje. Ndonjëherë, Liz-it i pëlqente të ngrihej në mes të natës dhe të ecte furishëm, vetëm për të lodhur veten. Oh, dhe apartamenti i saj ishte një rrëmujë.

Gjithçka ishte në rregull – ishte ajo që ishte. Por kur ajo u helmua nga ushqimi, i dashuri i saj i ofroi ëmbëlsisht të vinte dhe të bënte një supë për të. Pastaj ajo e zuri paniku. Ajo nuk mund të duronte ta linte të shihte gjendjen e banesës së saj! Ajo e kapi aq shumë panik sa u hodh.

Të gjithë kemi të meta. Problemi është se një numër alarmant prej nesh jemi perfeksionistë, duke këmbëngulur vazhdimisht për standarde më të larta për veten tonë sesa mund t’i menaxhojmë në të vërtetë. Disa njerëz, si Liz, janë perfeksionistë në jetën e tyre shoqërore dhe disa janë perfeksionistë në punë.

Dhe disa njerëz do t’ju betohen se perfeksionizmi është një gjë e mirë – se të jesh perfeksionist do të thotë t’i bësh gjërat.

Jini të kujdesshëm për këtë. Ka shumë njerëz atje që paralizohen aq shumë nga perfeksionizmi i tyre sa nuk ndërmarrin asnjë veprim – njerëz perfeksionizmi i të cilëve, si ai i Liz-it, shkakton ankth dhe stres të panevojshëm.

Por si të heqësh dorë nga diçka si perfeksionizmi? Është e vështirë. Por një nga çelësat është të ndiheni rehat me (ajo që mendoni si) dështim.

Është normale të mendosh për dështimin dhe suksesin si të kundërta – imagjinoni dy grumbuj të vegjël tullash të grumbulluara, një me ngjyrë të verdhë, një blu. E vërteta është se muri që secili prej nesh po ndërton është i përbërë nga tulla të të dyja ngjyrave dhe pa ndonjë model të veçantë. Sepse, sigurisht, ju mësoni nga dështimet dhe ato ju ndihmojnë.

Këtu është një këshillë tjetër. Pyesni veten se çfarë duan miqtë tuaj tek ju. Vë bast para të mira që aftësia juaj për të mbajtur një kuti postare të pacenuar nuk figuron shumë në listën e tyre. Njerëzit e tjerë nuk ju mbajnë me të njëjtat standarde që mbani ju vetë.

Dhe këtu është një tjetër. Jepini një emër zërit tuaj të brendshëm perfeksionist. Quajini Grace, ose Bozo, ose Voldemort. Dhe kur ta dëgjoni atë zë, mbani mend se ata po flasin, jo ju.

Oh – Liz dhe kokoshkat e saj me salcë soje. I dashuri që u kthye kur ajo ishte e sëmurë dhe pa banesën e saj të çrregullt? Ishte mirë. Ata u transferuan së bashku jo shumë kohë pas kësaj. Dhe tani, ai është burri i saj.

Ideja kyçe 6

Dëshpërimi

Le ta fillojmë këtë kapitull me një paralajmërim ngacmues-e përmend vetëvrasjen, andaj nëse më parë nuk do të lexonit rreth kësaj teme, atëherë kaloni menjëherë në kapitullin tjetër.

Mollie ishte 32 vjeqare, dhe libri i saj i parë sapo kishte dalur nga shtypi. Ajo ishte e lumtur në martesë dhe nuk kishte histori të depresionit. Por papritmas, diçka ndryshoi.

Një pjesë e madhe e tij ishte dhimbje kronike-ajo kishte shumë vështirësi me dhimbje në këmbët e saj, që nënkuptonte se ajo nuk mund të qëndronte as pesë minuta në to pa ndjerë dhimbje të ashpër. Mjekët nuk mund ti ndihmonin shumë, dhe disa nga trajtimet në fakt vetëm sa i bënë gjërat më keq.

Ajo gjithashtu po përpiqej të mbetej shtatzënë, por ishte aq e stresuar sa nuk i kishte më periodat.

Kështu një ditë, rrugës për në një hotel për një udhëtim pune, ajo i shkroi një shënim familjes së saj, duke i thënë lamtumirë. Ajo bëri një plan se si t’i jepte fund jetës së saj. Ajo arriti në dhomën e saj të hotelit dhe u shtri në krevat, duke e ditur se gjithçka që duhej të bënte për të vënë në lëvizje planin e saj ishte të thërriste një taksi.

Por ajo nuk mundi të bënte thirrjen.

Ndjenja e madhe me të cilën kemi të bëjmë këtu është dëshpërimi. Jo gjithmonë bëhet aq keq sa Mollie, por me të vërtetë mundet – dhe në SHBA, ka qenë në rritje vitet e fundit.

Çfarë mund të bëni me dëshpërimin? Fatkeqësisht, nuk ka rrugë të shkurtër. Në fakt, ky është pak a shumë hapi i parë që mund t’ju duhet të ndërmerrni: kuptoni se nuk bëhet fjalë për ta kuruar atë, por për ta kaluar gradualisht. Ju mund ta keni dëgjuar këtë këshillë – merreni çdo ditë. Skrap atë: merrni atë një moment në një kohë. Sepse kur je në gropat e dëshpërimit, të kalosh vetëm një mbrëmje mund të duket si një përjetësi.

Pra, kalojeni atë kohë duke e kënaqur veten. Bëni një dush të nxehtë, shikoni një film pa kuptim, hani një vaskë me akullore. Asgjë nuk është shumë joserioze nëse ju ndihmon ta kaloni atë kohë.

Dhe kur e kaloni atë kohë? Jepini vetes një goditje pas shpine. Dhe e njëjta gjë vlen për çdo herë që arrini diçka fare. Shkuarja në farmaci mund të mos tingëllojë si një sukses i madh, edhe nëse ju merr vetëm një pjesë të vogël të ditës, por nëse kjo është gjithçka që jeni në gjendje të bëni, atëherë është diçka për të festuar.

Një këshillë më shumë? Flisni me njerëzit – por vetëm me ata që e kuptojnë atë. Në fakt, shmangni ata që nuk e bëjnë këtë. Kërkoni ata që mund t’ju japin ndjeshmëri, jo vetëm simpati. Distancohuni me mirësjellje nga miqtë tuaj më pak të dobishëm – vetëm për pak.

Molli ia doli. U desh kohë, dhe nuk kishte asnjë moment specifik kur ajo të pushonte së ndjeri aq i ulët. Disa gjëra të vogla ndryshuan – një punë e re, një klub librash, burri i saj ishte një ndihmë e madhe. Dhe tani ajo shikon prapa në periudhën e saj të dëshpërimit dhe ajo është e habitur me veten që ka gjetur kaq shumë forcë. Ajo gjeti një mënyrë për ta kaluar atë. Kështu mundeni edhe ju.

Ideja kyçe 7

Pendimi

Kur ishte fëmijë, Lizi kalonte çdo verë me gjyshen e saj në Gjermani. Liza i çmonte ato kujtime – të letrës-me  lule të gjyshes së saj në korridoret dhe kolltukët e saj të mëdhenj komod në dhomën e ndenjës, të gjitha në një tokë të huaj të çuditshme dhe magjepsëse.

Por kur gjyshja i vdiq, nëna e saj i kërkoi Lizit të shkonte me të në Gjermani për të pastruar shtëpinë – dhe Liz tha jo. Ajo ishte e zënë me punë dhe po kërkonte një promovim, kështu që koha ishte thjesht e mbyllur.

E megjithatë edhe sot e kësaj dite e ndjen keqardhjen në bark.

Të gjithë kemi keqardhje. Ne jemi të vendosur t’i kemi ato. Për sa i përket evolucionit, është truri ynë që na mëson të mësojmë nga gabimet tona në mënyrë që të mos bëjmë të njëjtën gjë përsëri. Por gjëja është se ne përfundojmë të ndiejmë keqardhje edhe kur kemi bërë zgjedhje të mira ose kemi bërë gjëra që ishin të pashmangshme. Ne thjesht nuk mund të ndalojmë së imagjinuari se çfarë mund të ketë qenë.

Ekzistojnë gjashtë lloje të keqardhjes dhe të gjitha kërkojnë strategji të ndryshme për t’i trajtuar ato. Dy të parat janë prapambetje dhe keqardhje alternative për veten. Keqardhjet e pashmangshme janë kur shikoni prapa dhe dëshironi të dinit atëherë atë që dini tani. Dhe keqardhje alternative për veten janë kur imagjinoni se si do të kishte qenë jeta juaj nëse do të kishit ndjekur një rrugë tjetër krejtësisht.

Me të dyja këto, gjëja kryesore për të bërë është të ndaloni të imagjinoni një jetë tjetër për veten tuaj me syze ngjyrë rozë. Dhe jepini vetes një pushim – nëse vërtet do të kishit njohur ndryshe në atë kohë, ose nëse do të kishit ndjekur një rrugë tjetër, do të ishit një person shumë ndryshe tani dhe mund të mos kishit shumë nga gjërat që mbani tani i dashur.

Nxitimi dhe zvarritja e keqardhjeve kanë të bëjnë me veprimin shumë shpejt ose shumë ngadalë – aq ngadalë, në fakt, saqë pavendosmëria juaj ju kushton shtrenjtë. Këto janë keqardhje nga të cilat mund të mësoni, për të përmirësuar vendimmarrjen tuaj në të ardhmen. Analizoni pse keni bërë zgjedhjet që keni bërë dhe mendoni se si mund të kishit vepruar ndryshe.

Me keqardhje për injorimin e instinkteve tuaja, emri i thotë të gjitha. Dhe ato përmbajnë një gjë pozitive: instinktet tuaja ishin të drejta! Pra, jepini vetes një meritë për këtë dhe mësoni t’i besoni vetes. Keqardhjet për vetësabotim janë të zakonshme tek njerëzit që luftojnë me varësinë dhe mund të kërkojnë punë më të thellë. Por përsëri, vetë-analiza dhe ndershmëria janë kyqe. Jini të qartë se përse keni marrë vendimet që keni marrë në atë kohë.

Është e pamundur ta heshtni krejtësisht keqardhjen. Por ju mund të hiqni qafe “duhet të ketë” – dhe t’i zëvendësoni ato me “çka nëse ndodh”. Sepse ju mund të pyesni “po sikur” për të ardhmen – jo vetëm për të kaluarën. E cila, le ta pranojmë, është shumë më praktike.

Pra, Liz nuk shkoi në Gjermani për të ndihmuar në paketimin e shtëpisë së gjyshes së saj. Vite më vonë, babai i saj duhej të shkonte në spital – ishte zemra e tij. Dhe nëna e saj i tha asaj që të mos shqetësohej për të bërë udhëtimin e gjatë nga San Francisko në Çikago. Do të jemi mirë, tha ajo. Ju jeni të zënë.

Por këtë herë, Liz e dinte se çfarë duhej të bënte – dhe ajo ishte në fluturimin tjetër për në Çikago.

Përmbledhja Përfundimtare

Ndjenjat e mëdha e kanë kapacitetin të na hedhin përtoke. Por ju mund ti përdorni ato për tu rritur. Qoftë nëse jeni duke pasur vështirësi me krahasimin e vetes me të tjerët, apo duke luftuar dëshpërimin, hapi i parë në këtë rast është ta kuptoni se si ndiheni. Nuk mund ti bëni ndjenjat e forta të zhduken krejtësisht-por ju mund ti kaloni ato.

Dhe për ata që kërkojnë këshilla më të zbatueshme:

Të flasësh për ndjenjat e tua me një profesionist është një hap që mund t’i ndihmojë njerëzit jashtëzakonisht, kështu që ia vlen të merret parasysh pa marrë parasysh se me cilat ndjenja të mëdha keni të bëni. Dhe nuk është domosdoshmërisht aq e shtrenjtë. Ka burime të shumta në internet dhe organizata jofitimprurëse që mund t’ju lidhin me opsione terapie falas ose me kosto të ulët. Në SHBA, shikoni nëse ndonjë klinikë lokale ka studentë të psikoterapisë që ofrojnë seanca falas. Mund të provoni të kërkoni “terapi në shkallë rrëshqitëse pranë meje” në internet ose të shikoni Kolektivin e Rrugës së Hapur.