Mënyra më e mirë për të mësuar të “hyni në trup” është përmes frymëmarrjes. Frymëmarrja e ndërgjegjshme është një formë e fuqishme meditimi që bazohet në ndjekjen me kujdes të frymëmarrjes kur ajo hyn dhe del nga trupi. Duke marrë frymë, barku zgjerohet, ndërsa nxjerr frymën, tkurret. Kësaj mund t’i shtojmë një ushtrim vizualizimi, duke imagjinuar se jemi të rrethuar nga një substancë ndriçuese: me çdo thithje, drita do të mbushë trupin tonë duke e bërë atë të shkëlqyeshëm nga ana tjetër.
Pritja është një gjendje shpirtërore që tregon se sa projektohet drejt së ardhmes, duke refuzuar të tashmen. Në këtë mënyrë, njeriu fokusohet në atë që nuk ka në vend të asaj që posedon.
Jemi mësuar të presim. Ka “pritje të vogla”, ato që përjetojmë në radhë në një zyrë apo kur ngelemi të bllokuar në trafik, por edhe kur presim të vijë dikush, apo të përfundojë orari i punës. Nga ana tjetër “pritjet e mëdha” na bëjnë të presim pushimet e radhës, promovimin, rritjen e fëmijëve, suksesin, paratë. Ka shumë njerëz që kalojnë gjithë ekzistencën e tyre duke pritur të fillojnë të jetojnë.
Udhëtimi i jetës ka dy qëllime: ai i jashtëm është të kuptojmë atë që i kemi vendosur vetes, të arrijmë në destinacionin tonë dhe të nënkuptojmë të ardhmen. Fatkeqësisht, qëllimi shpesh tërheq shumë vëmendje dhe largon nga hapi që po hidhet në të tashmen, duke na bërë të humbasim qëllimin e brendshëm të udhëtimit, i cili nuk ka të bëjë me qëllimin, por me mënyrën se si arrihet.
Udhëtimi i jashtëm mund të përmbajë miliona hapa, i brendshmi ka vetëm një, atë që po ndodh tani. Duke u bërë thellësisht i vetëdijshëm, njeriu kupton se ky hap i vetëm përmban brenda tij të gjithë të tjerët, si dhe destinacionin. Ky hap i vetëm, pra, shndërrohet në një shprehje të përsosmërisë, në një akt të bukurisë dhe cilësisë supreme.
