Duke e lënë mënjanë egon tuaj për të mirën e kompanisë
Në vjeshtën e vitit 1998, shoku i tij Reed Hastings i tha Randolph se nuk kishte më besim në aftësitë e tij për të menaxhuar kompaninë: ai ishte i shqetësuar për të ardhmen e tyre dhe donte që Randolph të hiqte dorë dhe t’ia linte postin e CEO-t, kështu që Randolph do të bëhet presidenti i ri i Netflix.
Pavarësisht egos së tij që i tha atij se Netflix ishte ëndrra e tij dhe startup-i i tij të cilit i kishte kushtuar gjithë kohën e tij, Randolph e dinte se shoku i tij kishte një pikë dhe se nëse ata vërtet donin të bënin hapin për të kapërcyer vështirësitë e tyre financiare, ai duhej të bëj si i tha shoku i tij. Randolph kishte dy ëndrra: të kishte kompaninë e tij dhe të ishte në krye të saj: ishte koha për të hequr dorë nga pjesa e dytë, për të mirën e punonjësve të tij dhe të gjithë atyre që kishin vënë zemrën dhe shpirtin në krijimin e Netflix. Reed Hastings ishte sigurisht më i përqendruar dhe më i guximshëm dhe në atë fazë ishte më mirë që ai të ishte në krye.
Ide të reja për t’u testuar menjëherë
Rreth një vit pas hapjes së faqes në internet, Marc Randolph ishte presidenti i ri i Netflix dhe Reed Hastings ishte CEO. Patty MeCord u punësua si drejtuese e burimeve njerëzore, gjë që më vonë doli të ishte një lëvizje e shkëlqyer; ajo ishte një person shumë i sinqertë që mbajti kulturën e lirisë dhe përgjegjësisë së kompanisë. Por ata ende kishin një problem: rritjen e qirave të DVD-ve.
Grupi kishte tre ide që i bashkuan dhe i testuan te abonentët e tyre:
- krijimi i një videobiblioteke në shtëpi: kjo përfshinte marrjen me qira të deri në 4 DVD në një kohë për një periudhë të pakufizuar, pa paguar asnjë gjobë;
- dërgesat serike: sa herë që një klient dërgon një film, atij i dërgohet një tjetër menjëherë i zgjedhur nga një listë që ata e kanë bërë vetë;
- abonim: ngarkimi i një tarife mujore për qiratë.
