Problemi ekziston kur virusi kalon nga kafshët te njerëzit
Viruset janë të pranishëm në botë. Jo të gjithë janë të dëmshëm, shumë prej tyresh janë të lidhur me botën e kafshëve dhe nuk shkaktojnë dëme të mëdha. Të tjerët, nga ana tjetër, janë vdekjeprurës, të aftë të shuajnë një numër të madh kafshësh në një kohë të shkurtër. Problemi lind kur virusi kalon tek njerëzit.
Organizmi njerëzor, ose më mirë sistemi imunitar, nuk është gjithmonë në gjendje të menaxhojë pushtimin e këtyre mysafirëve të vegjël dhe njeriu e gjen veten të luftojë kundër një armiku të padukshëm, për të cilin ai shpesh nuk di asgjë, madje as emrin.
Ajo që favorizoi përhapjen e një virusi nga kafshët te njerëzit ishte ndryshimi në kontekstin mjedisor. Për shembull, shpyllëzimi ka zgjeruar kufijtë e banuar nga njerëzit, kontakti i ngushtë midis njerëzve dhe kafshëve të infektuara është një tjetër shkak i mundshëm. Në fund të fundit, viruset përpiqen ta mbajnë veten gjallë pikërisht si njerëzit duke zbuluar hapësira të reja për të pushtuar.
Për studiuesit dhe kërkuesit, përkapja e mekanizmave që fshihen pas përhapjes së epidemive të reja është një punë emocionuese që kërkon përkushtim total, si dhe njohuri e përgatitje të thellë.
Studimi i historisë së epidemive do të thotë rikrijim i historisë së shumë burrave dhe grave që e kanë vënë veten në shërbim të kërkimit. Shkencëtarët të cilët shpesh filluan nga hipoteza të thjeshta, pastaj u shndërruan në teza pas përpjekjeve të shumta dhe eksperimente apo krahasime me studiues të tjerë.
Në fakt, kur virusi kalon nga kafsha te njeriu, është thelbësore të rindërtohet rruga e tij për të kuptuar kur, si dhe në çfarë forme ndodhi kalimi.
Është një proces i gjatë dhe kompleks që ndonjëherë kërkon vite studimi dhe kërkimi për të gjetur përfundimisht një terapi efektive.
