Midis 1962 dhe 1964 40% e popullsisë u infektua, 10-20% vdiqën.
Studiuesit e kishin identifikuar virusin dhe e kishin kuptuar se nga vinte, por shumë të dhëna ende mungonin. Ata kishin luftuar epideminë duke ndaluar përhapjen e virusit, por ata nuk e kuptuan pse ishte zhvilluar. Arsyeja duhej kërkuar pas në vite.
Gjatë revolucionit të vitit 1952, shumë njerëz e gjetën veten pa punë dhe pa mbështetje. Ata u gjendën të detyruar të pastronin një pjesë të xhunglës në zonën pranë lumit Machupo. Pa e ditur që shkatërruan habitatin normal të minjve të cilët të shtyrë nga nevoja për të kërkuar ushqim të ri, u larguan nga mjedisi i tyre. Minjtë u afruan gjithnjë e më shumë me qytetin San Joaquìn dhe u njohën me një ushqim të ri, misrin.
Natën minjtë pushtuan hambaret e qytetit dhe ndërsa hëngrën, gjithashtu urinuan. Virusi më pas ose thithej, ose gëlltitej, ose merrej përmes plagëve në lëkurë.
Sidoqoftë, studiuesit vunë re një gjë edhe më të çuditshme. Çdo ditë, gratë, ndërsa përgatisnin darkën nisnin të fshinin e të rregullonin por, në këtë mënyrë shpërndanin në ajër pluhurin me urinën e minjve.
Studiuesit vunë re gjithashtu një gjë tjetër interesante, mungesën e maceve në fshat. Ato kishin ngordhur të gjitha, duke dhënë dritën jeshile për pushtimin e minjve. A kishin ngordhur macet nga virusi apo DDT? Hipoteza e DDT dukej e besueshme. Atëherë bënë një eksperiment tjetër. Morën 12 mace, injektuan virusin në 6 por nuk doli vdekjeprurës dhe DDT në 6 të tjera që ngordhën.
Kishte një fushatë të madhe pro DDT në ato vite për të eleminuar malarjen, por përdorimi i tepërt i DDT në shtëpi kishte prodhuar pluhur helmues dhe macet ishin viktima.
Edhe pse ata arritën të gjejnë origjinën nga e ka origjinën virusi, studiuesit nuk e dinin nëse, kur dhe në çfarë rrethanash virusi Machupo do të rishfaqet.
