Paradoksi i mirëqënies dhe investimeve në tregje të reja
Gjetja e një ugëtimi që bën të mundur elimin e varfërisë është e mundur, por para së gjithash është e nevojshme të kuptoni se çfarë e krijon varfërinë dhe të filloni të mendoni në një mënyrë tjetër.
Veprimet e bamirësisë drejt zbutjes së shenjave më të rënda të varfërisë (këto janë quajtur strategji shtytëse), ashtu si ndërtimi i puseve prej mungesës së ujit apo rrugëve për përmirësimin e transportit, nuk krijon mirëqënie në planin afatgjatë sepse shpesh janë infrastruktura ende të pa nevojshme dhe të paqëndrueshme nga tregu aktual.
Mirëqënia është relativisht fenomen i kohëve të fundit për shumë vende (shohim Kinën ose Korenë e Jugut), me mirëqënie kuptojmë procesin me të cilin gjithnjë e më shumë njerëz në një rajon arrijnë një nivel më të mirë të mirëqenies sociale, ekonomike dhe politike.
Disa vende mund të konsiderohen të pasura, sepse për shembull ato kanë shumë burime kryesore, por nuk janë të begata, pasi mirëqënia gjenerohet nga rritja e lirisë sociale, politike dhe ekonomike dhe nuk varet individualisht nga burimet e pranishme në vend.
Ky është paradoksi i mirëqënies: kërkimet në shumicën e vendeve tregojnë se mirëqënia afatgjatë nuk arrihet duke ulur varfërinë, por duke investuar në inovacione që krijojnë tregje të reja (inovacione shkatërruese). Këto funksionojnë si katalizatorë për fillimin e zhvillimit të qëndrueshëm ekonomik.
