Pse është e rëndësishme të mësosh të thuash “jo”
Shpesh e gjejmë veten në punë, veçanërisht nëse jemi në hapat e parë, duke pranuar çdo lloj kërkese. “Të sapoardhurit” shpesh janë ata që u besohen të gjitha detyrat e lodhshme që të tjerët nuk pranojnë t’i bëjnë. Ne i pranojmë, pothuajse duke i falënderuar për mundësinë, sepse ndiejmë se “kjo do të na bëjë të rritemi”.
Megjithatë, fatkeqësisht, nuk është kështu. Pranimi i një detyre ose një pune që dikush tjetër nuk dëshiron ta bëjë, ose ndoshta me një çmim më të ulët nëse do të ishim vetë pronarë, mund të krijojë precedentë të rrezikshëm, të cilët rrezikojnë të na shtyjnë në një rrugë pa krye.
Të mësosh të thuash “jo” është një hap shumë i rëndësishëm për këdo që dëshiron të ndërtojë një karrierë bazuar në rregulla që i vendos vetë. Përballë disa mundësive që mund të duken të humbura dhe na bëjnë të ndiejmë se kemi dështuar, ajo që fitojmë kur mësojmë të refuzojmë disa oferta është vlera e kohës dhe punës sonë.
Në këtë mënyrë, do të jemi në gjendje të investojmë në veten tonë, dhe në të njëjtën kohë të njihemi për atë që ia vlejmë vërtetë.
Pse zemërimi është një ndjenjë më komplekse nga sa duket
Zemërimi është një ndjenjë e zakonshme që kemi të gjithë dhe që secili e menaxhon në mënyrën e vet. Sidoqoftë, kemi pasur gjithmonë tendencën ta shohim zemërimin në një mënyrë thellësisht të ndryshme, varësisht nga fakti nëse subjekti është një burrë apo një grua.
Një grua e zemëruar shpesh shihet si histerike, e paaftë të menaxhojë emocionet e saj. Edhe kur zemërimi justifikohet nga vite torturash dhe abuzimesh, nëse një grua e shfaq, shoqëria ka tendencën ta shohë si diçka ekstreme, jo femërore, të gabuar.
Në të kundërt, një burrë i nxitur nga zemërimi shpesh shihet si burrëror, i fortë, i vendosur. Mendoni për shembull një mori filmash në të cilët shohim një hero, mashkull, i cili përdor zemërimin e tij për t’u hakmarrë për një dëm që ka pësuar.
Për vite me radhë, kjo ka bërë që gratë ta brendësojnë këtë ndjenjë, ta mbyllin brenda vetes. Mizogjinia e thellë që, ende sot, përshkon shoqërinë tonë na tregon se zemërimi i grave është pasojë e ndonjë çrregullimi mendor, duke fshehur atë që mund të bëhet: forcë.
Falë lëvizjes #metoo, gjithnjë e më shumë gra po gjejnë guximin të ulërasin zemërimin e tyre, për të raportuar sjelljet e keqija që u është dashur të vuajnë në heshtje për vite me radhë. Kur edhe gratë mund të shprehen në të njëjtën nivel me burrat, atëherë mund të themi se jetojmë në një shoqëri të drejtë.
