Për të tërhequr vëmendjen, leva e parë për t’u përdorur është titulli, i cili duhet ta joshë lexuesin të shkojë më tej në vend që ta “kapërcejë” reklamën.Headline (kreu, në thelb titulli) dhe faqosja (formati grafik) janë thelbësore për të kapur lexuesin. Teskte të brendisë, të shkëlqyeshme (teksti i reklamës), nuk lexohen sepse titujt nuk janë të mirë.Tepër joshës, aq sa për të konkurruar me të gjitha shpërqendrimet e tjera, titulli duhet të ofrojë një “shpërblim leximi” të tërheqë në mënyrë që të joshë lexuesin të vazhdojë të lexojë përtej titullit dhe duhet ta bëjë këtë me sa më pak fjalë. Ka tituj që, megjithë gjatësinë e tyre të tepruar, janë të suksesshëm, por nuk është vendim me mend ta bësh një titull më të gjatë seç kërkon funksioni i tij.Qasja mund të jetë pozitive dhe negative. Mund të thuhet se si lexuesi mund të arrijë diçka ose një rezultat përmes përdorimit të produktit, por gjithashtu (qasja negative) nënvizon se si përdorimi i produktit mund të shmangë – ose të paktën të zvogëlojë – kushte të padëshirueshme të tilla si rreziqet, shqetësimet, humbjet, gabimet, sikletet apo edhe lodhjen.Ajo që nuk duhet të përdorni kurrë një qasje negative është një mit urban. E rëndësishme është që ekziston një arsye e mirë për ta zgjedhur atë. Duke qënë se një nga objektivat kryesorë të një titulli është të godasë lexuesin sa më drejtpërdrejt të jetë e mundur, duke rikujtuar një situatë, ndonjëherë është e mundur të arrihet efekt më të fuqishëm me një titull që thekson çrregullimin sesa me një që e “zbeh” atë.Një formë tradicionale e titullit është ajo që zgjon kuriozitetin. Thelbësore në këtë rast, është të shmangni futjen e ideve që nuk kanë lidhje me për produktin, funksionet e tij dhe përparësitë e zotërimit të tij. Kurioziteti nuk duhet të zgjohet pa baza ose mbi fakte të rreme, duhet të zhvillohet koncepti, me efektin më të mirë të mundshëm, në tesktin e brendisë (teksti i reklamës).
Tërheqja për gjithçka specifike është shumë e fortë tek njerëzit. Titujt që mbështeten në këtë “lidhje” përmbajnë fjalë që japin premtime: si, këtu, këto, cilat, cilat nga këto, kush, kush tjetër, ku, kur, çfarë, pse. Paralelisht, përdorin shifra të sakta si psh.: numri i ditëve, mbrëmjeve, orëve, minutave, dollarëve, mënyrave, llojeve etj.
Tërheqja e specifikave tregohet lehtësisht, thjesht krahasoni fuqinë e të përgjithshmes “Ne do t’ju ndihmojmë të fitoni më shumë”, me specifikën “Ne do t’ju ndihmojmë të paguani qiranë”.
Në tituj, fjala magjike është “Unë”. Është vërtetuar shkencërisht duke i dhënë një stilolaps 500 studenteve; 96% e tyre shkruanin emrat e vet. Kur iu tregua një hartë e Shteteve të Bashkuara, 447 nga 500 burra kërkuan së pari vendndodhjen e qytetit të tyre të lindjes.
Interesat e lexuesve mund të përshkruhen si një shënjestër. Në rrethin e jashtëm është bota, pastaj Shtetet e Bashkuara, pastaj vendi i tij i origjinës, qyteti i lindjes dhe në qendër, familja e tij dhe personi vetë.
Unë, vetë, unë jam i pari. Për këtë arsye, titujt shpesh përmbajnë një nga këto fjalë: ti, i yti, vetvetja. Gjihashtu, kur përemri vetor është njëjës në vetën e parë (për shembull: “Si e përmirësova kujtesën time brenda natës”) shpërblimi i premtuar është aq i dëshiruar botërisht, sa që, në fakt, titulli po komunikon “Mund t’ia dalësh edhe ti!”.
Një efekt tjetër i rëndësishëm që mund të synohet është ai i risisë. Reklamuesi padyshim që i di metodat e tij të prodhimit, përbërësit që përdor, funksionet e produktit të tij, por kjo nuk është aq e vërtetë për ata që lexojnë reklamat e tij.
