Kjo përmbajtje është vetëm për abonentët
Lidershipi dhe vetëmashtrimi
Përmbledhje Libri
Hyrje
Çfarë ka në këtë libër për mua?
Në shumë forma, shoqëria e ditëve të sotme duket se e shpërblen egoizmin dhe vetë-madhërimin. Ndoshta për këtë arsye çdo ditë e më shumë njerëzit kanë filluar të ndihen që janë më superiorë ndaj të tjerëve dhe nevojat e tyre janë më të rëndësishme sesa ato të njerëzve rreth tyre.
Lidershipi dhe vetëmashtrimi sqaron që kjo mendësi në fakt është një formë e vetëmashtrimit, dhe shumë e dëmshme për jetët tona personale dhe profesionale. Çfarë është më e keqja, ajo shpërndahet si virus dhe rezulton në asgjë tjetër pos punës joefektive dhe ndjenjave negative.
Libri e sqaron se sa pafajësisht infektohemi me këtë virus të vetëmashtrimit thjeshtë duke i injoruar instiktet tona më të natyrshme.
Përfundimisht, ju poashtu do ta kuptoni sesi mund ta ndalni ciklin rrethor të vetëmashtrimit për tu bërë lider më i mirë, punëtor më efektiv, si dhe njeri më i sjellshëm dhe më dobiprurës.
Ideja kyçe 1
Ne i mashtrojmë vetet tona duke i parë nevojat e të tjerëve si më pak të rëndësishme, kështuqë i trajtojmë ata si objekte.
Të gjithë njerëzit dëshirojnë të trajtohen nga të tjerët me respekt dhe dinjitet. Kjo ide është shumë bazike saqë manifestohet në kushtetutat, ligjet dhe filozofitë tona. Por kur është në pyetje jeta e përditshme, shumë prej nesh e harrojnë këtë ideal.
Në ndërveprimet tona të përditshme, ne shpesh e ndjejmë se nevojat dhe dëshirat tona janë më të rëndësishme sesa ato të njerëzve të tjerë. Një shembull i kësaj do të ishte ajo kur jemi ulur në një autobus apo në Aeroplan, dhe në vend se t’ia ofrojmë ulësen e zbrazët dikujt afër nesh, ne shpresojmë se askush nuk do të ulet aty, kështuqë të mund të kënaqemi me më shumë hapësirë. Në fakt, ne e vlerësojmë rehatinë tonë përmbi nevojën e të tjerëve për të gjetur një ulëse.
Për shkak se ne gjykojmë se nevojat e të tjerëve janë më pak reale, dhe më pak të rëndësishme sesa nevojat tona, është shumë lehtë për ne të mendojmë për ta si objekte të thjeshta. Kjo sepse ndjenja jonë e superioritetit na ndalon ne ti shohim të tjerët si të barabartë me ne, ashtuqë ne më nuk e shohim pasqyrimin e vetes tonë tek të tjerët. Thënë shkurt, neve fillon të na mungojë empatia, ashtuqë më nuk i shohim të tjerët si njerëz ‘’Realë’’ më.
Kjo nënkupton se kur ulemi në bus apo në Aeroplan, ne me siguri do ti shohim pasagjerët tjerë si kërcënim për ne dhe rehatinë tonë, në vend se ti shohim ata si njerëz të tjerë me nevojat e tyre.
Ky fenomen njihet si vetëmashtrimi apo ‘’të qenit në kuti’’. Në këtë kontekst, vetëmashtrimi nënkupton se ne nuk i shohim vetet tona dhe njerëzit rreth nesh ashtu siq janë. Kështu e mashtrojmë veteveten.
Mund të thoni se kur jemi të vetëmashtruar, jemi të ngujuar brenda një kutie, kufinjtë e të cilës e mjegullojnë pikëpamjen tonë ashtuqë i shohim njerëzit e tjerë si objekte të parëndësishme. Për tu liruar nga vetëmashtrimi, ne duhet ta lirojmë kutinë.
Ideja kyçe 2
Vetëmashtrimi nënkupton se ne vazhdimisht kërkojmë arsyetim për pikëpamjen ku fajet e të tjerëve dhe virtytet tona zmadhohen.
Në botën e sotme egoiste, mund të ju duket e dëmshme ta zmadhoni virtytin dhe rëndësinë e dikujt. Por në fakt, ky veprim i vetëmashtrimit është i dëmshëm, dhe çfarë është më keq, është një cikël rrethor i pambarueshëm, kur një veprim i vetëmashtrimit çon tek një tjetër.
Po si ndodh kjo?
Ne e mashtrojmë veten tonë duke i zmadhuar nevojat dhe virtytet tona derisa në mënyrë të përnjëhershme i zmadhojmë të metat dhe fajet e të tjerëve. Kjo pamje e shtrembëruar na bën më të prirur ti fajësojmë të tjerët në kohe të fërkimit me ta.
Për shembull, imagjinojeni sikur jeni duke u grindur me gruan tuaj se ku dëshironi ti kaloni pushimet. Nëse jeni të vetëmashtruar, ju do ti konsideroni dëshirat tuaja si më të rëndësishme sesa ato të sajat. Nëse pason një argument, ju do ta shihni sjelljen tuaj si më të arsyeshme dhe me të matur sesa të sajën.
Rezultati?
Ju do ta fajësoni gruan tuaj për tejkalimin e argumentit dhe për mosrespektimin e dëshirave tuaja. Meqë jeni të vetëmashtruar, ju me siguri nuk do të jeni as në gjendje ti dalloni këto të meta me arsye.
Por kjo lloj pikëpamjeje e shtrembëruar nuk mund të qëndrojë e vetme, ngaqë në mënyrë të pashmangshme do të sfidohet nga realiteti.
Në mënyrë që të parandalohet shkatërrimi i saj, ne duhet ta ndërtojmë një vetë-arsyetim për të. Kjo nënkupton që ne në mënyrë aktive të kërkojmë dhe të vijmë në arsyetime dhe arsye për ta përforcuar pikëpamjen tonë.
Për shembull, kur ju e fajësoni gruan tuaj që nuk po kujdeset mjaftueshëm për dëshirat tuaja lidhur me vendin e pushimeve, ju duhet ta gjeni një arsyetim për këtë pikëpamje. Ju mund të krekoseni me rëndësinë e nevojave tuaja. Për shembull, ju mund të mendoni me veten: ‘’Kam punuar aq shumë këtë vit saqë kam nevojë për pushim dhe relaksim.’’Ky lloj vetë-lavdërimi ju ndalon ta shihni që gruaja juaj ka çdo të drejtë ta shprehë mendimin e saj poashtu.
Ideja kyçe 3
Nuk ka nevojë të silleni keq me të tjerët për të qenë i vetëmashtruar; mjafton të keni ndjenja të këqija ndaj tyre.
Të gjithë ne duam të na pëlqejnë, të na respektojnë dhe të na duan. Zakonisht, një njeri mund të mendojë se çelësi për arritjen e këtyre gjërave qëndron tek sjellja jonë: si sillemi me të tjerët.
Por në fakt, mënyra se si të tjerët na shohin varet nga diçka që buron shumë më thellë sesa sjellja jonë: ndjenjat tona të brendshme. Kjo sepse ne shpesh jemi në gjendje ta ndjejmë si ndihen njerëzit në lidhje me ne, edhe nëse nuk e tregojnë atë.
Për shembull, për një kohë të gjatë dikush ju ka trajtuar shumë mirë, por ju keni mundur ta ndjeni se në të vërtetë, ai e ka bërë këtë gjë thjeshtë për të nxjerrur ndonjë favor prej jush. Në mënyrë intuitive ne e dimë nëse sjellja e një personi nuk është reflektim i vërtetë i ndjenjave të tyre rreth nesh.
Njëjtë sikur që të tjerët ju përgjigjen ndjenjave tona, dhe jo veprimeve tona, nuk janë veprimet tona ato që e përcaktojnë nëse jemi apo nuk jemi të vetëmashtruar. Ju mund të silleni shumë mirë ndaj dikujt, por thellë ta ndjeni se nevojat e tyre janë inferiore ndaj nevojave tuaja. Kjo nënkupton se përkundër mirësjelljes tuaj të dukshme, ju në fakt jeni të vetëmashtruar.
Nëse mendoni rreth kësaj gjëje, çdo sjellje mund të manifestohet ose nga brenda kutisë se vetëmashtrimit, kur nxitet nga ndjenjat e superioritetit, ose jashtë kutisë së vetë mashtrimit, e nxitur nga ndjenjat e barazisë. Është ky dallim në ndjenja që e përcakton si i shihni të tjerët, dhe jo sjellja e tyre në vetëvete.
Ideja kyçe 4
Nevoja për vetë-arsyetim i pikëpamjes sonë të shtrembëruar është joefektive dhe madje shkatërrimtare.
Tashmë e kemi parë sesi vetëmashtrimi ndikon në përceptimin e të tjerëve. Por ai poashtu ndikon negativisht në motivin dhe përparësitë tona, duke na bërë që ta harrojmë atë që është vërtetë me rëndësi.
Kjo ndodh sepse kur jemi të vetëmashtruar, ne duhet vazhdimisht të kërkojmë vetë-justifikim për ta mbështetur pikëpamjen tonë të shtrembëruar. Kjo nënkupton se nuk jemi të foksuar në atë që duam të arrijmë, qoftë në punë apo në shtëpi.
Për shembull, në punë ju shpesh keni nevojë të punoni së bashku me njerëzit e tjerë për të marrë rezultate të mira. Nëse jeni të vetëmashtruar, jo do ti nënvlerësoni idetë dhe arritjet e kolegëve tuaj në mënyrë që ta arsyetoni pikëpamjen tuaj se ata janë më të ulët sesa ju. Kjo nënkupton se qëllimi i vërtetë-të gjeneroni ide të mirë për kompaninë punësuese- nuk do të jetë më brenga juaj kryesore. Prandaj, vetëmashtrimi mund të zë rrugën e produktivitetit dhe arritjes së rezultateve.
Një tjetër mënyrë se si vetëmashtrimi na dhemb është se ne në mënyrë aktive i kërkojmë, dhe madje i provokojmë lëshimet tek të tjerët, ashtuqë ta arsyetojmë mendimin tonë të keq ndaj tyre.
Për shembull, një nënë që ndjen se djali i saj qëndron jashtë shumë vonë mund të caktojë një ndalesë të paarsyeshme për të. Në realitet, ajo pret plotësisht që ai ta thejë atë, dhe thjeshtë ta arsyetojë mosbesimin dhe ndjenjat negative që ka ajo ndaj tij. Kështu në fakt ajo po provon ta provokojë çdo sjellje për të cilën është e mërzitur.
Përfundimisht, kërkimi ynë për vetë-arsyetim ka gjithashtu një ndikim në personalitetin tonë, duke i zvogëluar mu ato virtyte që na bëjnë superior ndaj të tjerëve.
Për shembull, nëse ndjejmë se jemi më të ditur sesa çdokush tjetër, ne me siguri nuk do të sillemi mirë ndaj të tjerëve që mundohen të na mësojnë diçka të re për shkak të vetë-arsyetimit për ndjenjën tonë të urtësisë. Kështu në aktualisht e pengojmë veten tona nga mësimi i gjërave të reja dhe bëhemi më pak të mençur.
Si përfundim, nëse jemi të vetëmashtruar, kërkimi ynë për vetë-arsyetim e dëmton raportin tonë më të tjerët, si dhe e zvogëlon efektivitetin tonë në punë.
Ideja kyçe 5
Vetë-mashtrimi është ngjitës dhe përforcohet nga vetë-mashtrimi i të tjerëve.
Në familjet tona ne rrallë veprojmë në mënyrë autonome. Ndërveprimi me të tjerët është pjesë e pandashme e jetës tonë.
Kjo nënkupton se vetë-mashtrimi ynë ka një ndikim në ata rreth nesh poashtu, dhe në fakt, mund të shpërndahet sikur një virus. Kjo sepse kur gjërat shkojnë mbrapsht, nëse jemi të vetëmashtruar i shohin të tjerët më të ulët sesa veten, kështuqë natyrshëm mundohemi ti fajësojmë ata. Kjo sigurisht i bën ata të ndihen sikur po trajtohen padrejtësisht, gjë që i bën ata mbrojtës. Dhe natyrshëm fillojnë ti vëjnë në pah fajet e tyre, duke i rritur virtytet e veta në mënyrë që të ndihen më mirë me veten. Në këtë mënyrë ata e mashtrojnë shumë veten e tyre.
Kur dy njerëz janë në një kuti të vetëmashtrimit, të dytë e fajësojnë njëri-tjetrin për keqtrajtimin, dhe reagojnë tutje duke e keqtrajtuar personin tjetër. Kjo çon në një cikël rrethor të keqtrajtimit reciprok.
Për shembull, nëse jeni në një lidhje dhe ju gjithnjë e fajësoni bashkëshortin tuaj në çdo fjalosje dhe mospajtim, atëherë ju do të filloni të fokusoheni në fajet e partnerit tuaj aq qëllimisht saqë do ti injoroni plotësisht fajet dhe mangësitë tuaja. Kokëfortësia dhe paaftësia juaj për ti parë fajet tuaja eventualisht do ta bëjë partnerin tuaj të ju fajësojë gjatë mospajtimeve, duke e bërë atë të verbër ndaj fajeve të vetë poashtu.
Siq mund ta shihni, vetë-mashtrimi është sikur një infeksion i rrezikshëm që pasohet tek të tjerët përmes kontaktit.
Për shkak të dëmit që vetë-mashtrimi na bën ne dhe atyre që i kemi përreth, është qenësore ta kuptojmë se si mund të infektohemi edhe ne vetë dhe çfarë shkaqesh të brendshme po e bëjnë infektimin. Në pulsimet e mëposhtme do ta hetojmë si dhe pse ndodh ky infektim.
Ideja kyçe 6
Kur ne e ndalojmë veten për të bërë diçka për të cilën kemi dashur ta bëjmë për një person tjetër, ne e tradhëtojmë veten tonë.
Njerëzit janë krijesa sociale, që mbështeten tek njëri-tjetri dhe empatia e njëri tjetrit në mënyrë që ti kalojnë sprovat dhe trazirat e jetës.
Nëse ne jemi mendërisht të shëndetshëm dhe të ekuilibruar, është e lehtë për ne të ndjejmë empati, sepse e shohim reflektimin e vetes tonë tek njerëzit rreth nesh.
Megjithatë, vetë-mashtrimi mund të hyjë në mendësinë tonë. Hapi i parë në këtë proces është tradhëtia ndaj vetes, e cila ndodh kur e injorojmë dëshirën tonë natyrale për ti ndihmuar të tjerët.
Çdo qenie njerëzore instiktivisht dëshiron ti ndihmojë të tjerët. Për shembull, paramendojeni të zgjoheni një natë sepse bebeja juaj po qan me zë të lartë në dhomën tjetër.Me siguri instikti i juaj fillestar do të jetë të ngriteni dhe ta qetësoni beben tuaj shpejtë para se gruaja juaj të zgjohet, sepse ju bën për të dhe nuk dëshironi ta pengoni gjumin e saj.
Nëse nuk e ndiqni këtë instikt natyral për të qenë i sjellshëm dhe i dobishëm, ju e tradhëtoni veten. Ju mundeni për shembull të filloni të pyesni veten pse duhet ju të jeni ai që zgjoheni, kur edhe ju keni nevojë për gjumë. Dhe derisa më herët i konsideronit ndjenjat e gruas tuaj për gjumë si aq legjitime sa tuajat, tani filloni ti zhvlerësoni ato. Tani i shmangni nevojat e tyre, dhe kështu i tradhëtoni instiktet tuaja natyrale. Kjo është porta e vetë-mashtrimit.
Ideja kyçe 6
Kur ne e ndalojmë veten për të bërë diçka për të cilën kemi dashur ta bëjmë për një person tjetër, ne e tradhëtojmë veten tonë.
Njerëzit janë krijesa sociale, që mbështeten tek njëri-tjetri dhe empatia e njëri tjetrit në mënyrë që ti kalojnë sprovat dhe trazirat e jetës.
Nëse ne jemi mendërisht të shëndetshëm dhe të ekuilibruar, është e lehtë për ne të ndjejmë empati, sepse e shohim reflektimin e vetes tonë tek njerëzit rreth nesh.
Megjithatë, vetë-mashtrimi mund të hyjë në mendësinë tonë. Hapi i parë në këtë proces është tradhëtia ndaj vetes, e cila ndodh kur e injorojmë dëshirën tonë natyrale per ti ndihmuar të tjerët.
Çdo qenie njerëzore instiktivisht dëshiron ti ndihmojë të tjerët. Për shembull, paramendojeni të zgjoheni një natë sepse bebeja juaj po qan me zë të lartë në dhomën tjetër. Me siguri instikti i juaj fillestar do të jetë të ngriteni dhe ta qetësoni beben tuaj shpejtë para se gruaja juaj të zgjohet, sepse ju bën për të dhe nuk dëshironi ta pengoni gjumin e saj. Nëse nuk e ndiqni këtë instikt natyral për të qenë i sjellshëm dhe i dobishëm, ju e tradhëtoni veten. Ju mundeni për shembull të filloni të pyesni veten pse duhet ju të jeni ai që zgjoheni, kur edhe ju keni nevojë për gjumë. Dhe derisa më herët i konsideronit ndjenjat e gruas tuaj për gjumë si aq legjitime sa tuajat, tani filloni ti zhvlerësoni ato. Tani i shmangni nevojat e tyre, dhe kështu i tradhëtoni instiktet tuaja natyrale. Kjo është porta e vetë-mashtrimit.
Ideja kyçe 7
Ne duhet ta arsyetojmë tradhëtinë ndaj vetes, gjë që na dërgon në vetëmashtrim dhe në ndjenja negative ndaj të tjerëve.
Të gjithë ne e dimë atë ndjenjë ankuese që lind tek ne kur ndjejmë se duhet të bëjmë diçka për një person tjetër. Por tani e dini që nëse nuk veproni në bazë të asaj ndjenje, ju e tradhëtoni veten. Pra, si ju qon kjo tradhëti në vetë-mashtrim të hapur?
Epo, në mënyrë që ta justifikoni tradhëtinë ndaj vetes, keni nevojë ta ndryshoni botëkuptimin tuaj.
Nëse kthehemi prapa në shembullin e bebes duke qarë natën: nëse nuk veproni në dëshirën tuaj për të qenë i dobishëm dhe i sjellshëm ndaj gruas tuaj, ju do të ndjeni një nevojë të fuqishme për ta arsyetuar këtë joveprim.
Me siguri do të filloni të keni arsye dhe pretekste se pse nuk duhet të jeni ju ai që zgjoheni dhe pse duhet ai person të jetë gruaja juaj. Ju mund të mendoni për shembull, se gjithmonë ju jeni ai që duhet të zgjoheni për fëmijën, ose që keni diçka të rëndësishme në mëngjes ashtuqë të lejoheni të fleni.
Kërkimi i arsyetimit në këtë mënyrë ju vendos në një rrugë që qon në kuti të vetë-mashtrimit. Ju i zmadhoni nevojat dhe dëshirat tuaja përmbi nevojat e të tjerëve, dhe kjo do të ju qojë në fajësimin e tyre. Në këtë shembull, ju me siguri do të filloni të ndiheni të zemëruar me gruan tuaj, duke e fajësuar atë që nuk po zgjohet.
Ky raport në mes të tradhëtisë së vetëvetes dhe lidhjes me të mund të shihet në faktin që ne nuk zhvillojmë emocione negative ndaj të tjerëve për shkak të mënyrës së veprimit, por për shkak të tradhëtisë tonë ndaj vetes:
Kur u zgjuat në fillim nga zëri i bebes tuaj duke qarë, ju nuk kishit asnjë ndjenjë negative ndaj gruas tuaj, thjesht deshët të ngriteni dhe të ndihmoni. Vetëm pasi e tradhëtuat vetëveten dhe bëtë arsyetime për tradhëtinë tuaj-duke u bërë kështu i vetëmashtruar-që ndjenjat tuaja për të morën rrjedhën për të keq. Në këtë hapësirë kohore gruaja juaj nuk e pati rastin të bëjë ndonjë gjë, kështu vetëmashtrimi juaj ishte thjeshtë për tradhëtinë ndaj vetes tuaj.
Kështu tradhëtia ndaj vetes qon në vetë-mashtrim, dhe vetë-mashtrimi, siq e kemi parë, është i dëmshëm edhe privatisht edhe profesionalisht. Pastaj, do ta shihni si se mund ta ndaloni tradhëtinë ndaj vetes në mënyrë që ta parandaloni veten nga rënia në vetë-mashtrim.
Ideja kyqe 8
Ne mund të qëndrojmë jashtë kutisë së vetë-mashtrimit duke vepruar gjithnjë në bazë të instiktit të ndihmës ndaj të tjerëve.
Ne e dimë se kur e tradhëtojmë veten tonë duke injoruar dëshirën tonë për ti ndihmuar të tjerët, atëherë kjo gjë qon në vetëmashtrim. Prandaj, nëse mund të ndalojmë tradhëtinë ndaj vetes tonë, atëherë mund ta ndalojmë të qenit të vetëmashtruar.
Së pari, është me rëndësi ta kuptojmë se nuk mund të dalim nga kutia e vetë-mashtrimit thjeshtë duke ndryshuar sjelljen tonë-për shembull duke u munduar ti shmangim të tjerët apo duke gjetur mënyra të përballjes me vetë-mashtrimin tonë.
Kjo ndodh sepse ndryshimi i sjelljes tonë, apo shmangja e situatave provokuese nuk e ndryshon në fakt gjendjen e mendjes. Mos harroni, vetëmashtrimi nuk përcaktohet nga ajo që bëjmë, por nga ajo që janë emocionet e brendshme, andaj thjeshtë ndryshimi i sjelljes nuk do ta zgjidhë problemin.
Për shembull, nëse jeni në një lidhje dhe jeni në kuti të vetë-mashtrimit, sepse nuk i konsideroni ndjenjat dhe nevojat e partnerit tuaj barabartë me tuajat, mund të mendoni se është ide e mirë të filloni ti shmangni disa tema të caktuara të bisedës që kanë quar në argumente në të kaluarën.
Por për shkak se pikëpamja juaj është e shtrembëruar, kualiteti i raportit nuk do të përmirësohet përmes këtij ndryshimi në sjellje. Do të filloni të ndjeni se nevojat e partnerit tuaj janë më pak të rëndësishme sesa tuajat, gjë që do të rezultojë në keqtrajtim, dhe duke vazhduar prapë kështu në argumente.
Në vend të kësaj, ju duhet të ndaloni tradhëtinë ndaj vetes tuaj, dhe kjo ndodh në momentin që filloni ta vini në pikëpyetje faktin nëse jeni më të mirë sesa njerëzit përreth jush. Kur e bëni këtë, ju më nuk do ti rezistoni instiktit tuaj për ti ndihmuar ata.
Pa tradhëti ndaj vetes, do ti shihni të tjerët si qenie njerëzore të barabarta me nevoja dhe dëshira legjitime, në vend se ti shihini ata si objekte të thjeshta.
Për të vazhduar me këtë ritem, duhet thjeshtë të vazhdoni ta nderoni atë instikt të parë që keni për ti ndihmuar dhe për të qenë të sjellshëm ndaj të tjerëve. Ju keni nevojë që në mënyrë konstante ti përcjellni ndjenjat dhe instiktet tuaja, sidomos kur keni të bëni me njerëz të ndryshëm, sepse është e mundur të vetëmashtroheni ndaj disa njerëzve, por jo ndaj disa të tjerëve.
Për ta liruar veten tuaj plotësisht nga vetëmashtrimi, ju nevojitet një përkushtim afatgjatë.
Ideja kyçe 9
Lirimi i veteve tona nga tradhëtia ndaj saj dhe vetëmashtrimi i bën dobi jetëve tona profesionale dhe private.
Të gjithë e kemi përjetuar ndjenjën çliruese të të qenit jashtë kutisë së vetë-mashtrimit kur ndërveprojmë me disa njerëz. Qoftë në jetën tuaj private apo në punë, ndjenja e marrëdhënies me dikë në bazë të respektit të dyanshëm është një ide pozitve dhe frymëzuese, dhe gjithashtu çelës i suksesit.
Për të qenë lider i suksesshëm, duhet ta largoni vetëmashtrimin. Liderët e mëdhenjë i trajtojnë njerëzit si të barabartë me ta dhe me respekt të ndërsjellë, duke fituar kështu ndjekës besnikë dhe të aftë. Edhe nëse metodat e lidershipit janë strikte apo kërkuese, ata që udhëhiqen nuk do t’ju mbajnë mëri liderëve sepse ata nuk ndihen të pavlerësuar.
Prandaj si një lider, keni përgjegjësinë që të dilni jashtë kutisë së vetë-mashtrimit, si dhe ti ndihmoni edhe të tjerët të dalin prej saj poashtu.
Kjo për arsye se sa më shumë që njerëzit në vend të punës janë jashtë kutisë, aq më shumë do të formësohet kultura e përgjegjësisë, në vend të një kulture ku njerëzit e fajësojnë njëri-tjetrin. Pa nevojën për të kërkuar vetë-arsyetim për vetë-mashtrimin e tyre, njerëzit i pranojnë përgjegjësitë e tyre dhe përqendrohen më shumë në punë më efektive dhe në arritje të rezultateve.
Dalja prej kutisë së vetë-mashtrimit ka shumë efekte pozitive të cilat është e qartë se duhet ti arrijmë të gjithë. Duke e sjellur këtë kulturë të barazisë dhe të respektit në familjet dhe në vendpunimet tona, ne mundemi ti frymëzojmë të tjerët të dalin jashtë kutisë së tyre poashtu, duke shpërndarë kështu efekte pozitive tutje.
Përmbledhja Përfundimtare
Mesazhi kyç në këtë libër është:
Shumë prej nesh janë në kuti të vetë-mashtrimit: ne i konsiderojmë nevojat dhe dëshirat e të tjerëve si më pak të rëndësishme se tonat. Kjo i ka të gjitha efektet negative që i dëmtojnë raportet tona, qëndrimin në punë dhe aftësinë për ti udhëhequr të tjerët. Për të dalë jashtë kutisë duhet thjeshtë të fillojmë ti ndjekim instiktet tona natyrale për të qenë të dobishëm ndaj të tjerëve.
Këshillë vepruese:
Mundohuni të zhvendosni fokusin tuaj mendor larg nga të tjerët dhe te vetja. Në vend që të përqendroheni në atë që të tjerët po bëjnë gabim, përpiquni të mendoni se çfarë mund të bëni mirë për t’i ndihmuar ata. Gjithashtu, mos u shqetësoni nëse të tjerët po ju ndihmojnë mjaftueshëm, por shqetësohuni nëse po i ndihmoni të tjerët mjaftueshëm.
