Në të njëjtën mënyrë, ne mund ta përqendrojmë vëmendjen tonë në një mori gjestesh të thjeshta, si larja e duarve, vënia në dukje e të gjitha ndjesive të lidhura: zhurma e ujit, ndjesia e lëvizjes dhe kontaktit të gishtërinjve, aroma e sapunit. Në këtë mënyrë, ditë pas dite ndërgjegjësohemi për praninë tonë, është kriteri me të cilin mund të matim suksesin në këtë praktikë, është niveli i paqes që ndjejmë brenda nesh.
Ndërsa rritemi, secili prej nesh formon imazhin mendor për veten, por rreziku është të ndërtojmë një identitet të bazuar në kushtëzimin e jashtëm, një fantazmë të cilës i japim emrin “ego”
Termi “ego” ka kuptime të ndryshme në varësi të kontekstit, në këtë rast fjala përdoret për të përshkruar “një UN të rremë” i cili është krijuar, në mënyrë të pavullnetshme, nga një identifikim me mendjen. Në praktikë, ajo ekziston vetëm për shkak të të menduarit të vazhdueshëm. Për egon, e tashmja nuk ekziston vërtetë, ajo shqetësohet vazhdimisht për të mbajtur gjallë të kaluarën dhe vazhdimisht e projekton veten në të ardhmen.
Mendja jofunksionale po mendon vazhdimisht: “Një ditë, kur të ndodhë kjo, do të jem i lumtur, do të gjej paqen”. Megjithatë njeriu nuk mund të ndihet i kënaqur, përveçse për momente të shkurtra, kur plotësohet një dëshirë, sepse egoja duhet të mbrohet dhe të ushqehet vazhdimisht. Ajo identifikohet me gjërat e jashtme, me atë që zotëron, me punën që kryen, me statusin shoqëror, njohuritë, pamja fizike, sistemi i marrëdhënieve dhe besimeve.
Për të dalë nga kjo situatë, sekreti është të fshini iluzionin e kohës nga mendja. Identifikimi i vetvetes me mendjen, me të menduarit e vazhdueshëm, përkthehet në të qenit i bllokuar në kohë, i shtyrë për të jetuar përmes kujtimeve dhe pritjeve, në një gjendje shqetësimi të vazhdueshëm për të kaluarën dhe të ardhmen. Kështu e tashmja zhduket, ndërsa duhet të ishte synimi ynë i vetëm, ta lejojmë të ekzistojë.
