Një Tokë e Re (A New Earth)-Echart Tolle

Tokë e Re

Përmbledhje Libri

Hyrje

Çfarë ka në këtë libër për mua? Tejkalojeni egon tuaj dhe bëjeni botën vend më të mirë.

Kur i shikoni lajmet, është e vështirë të mos biem në depresion me të gjitha konfliktet dhe katastrofat e dorës së njeriut që kanë pllakosur grupe njerëzish nëpër botë.

Edhe nëse një pjesë e madhe e shoqërisë është duke u përmirësuar, thjesht duket se diçka nuk shkon me njerëzimin në përgjithësi-dhuna jonë e vazhdueshme, shkatërrimi i pangopur.

Pra cili është shkaku kryesor i të gjitha këtyre konflikteve dhe mjerimit të vazhdueshëm? Përgjigja, siq do ta zbuloni, gjindet në mendjet tona.

Duke u kapur shumë nga e kaluara ose e ardhmja dhe duke u shqetësuar shumë, egoja jonë dominon dhe na largon nga lumturia dhe përmbushja e vërtetë e momentit të tanishëm. Me pak fjalë, nëse kapërcejmë egon tonë, mund të krijojmë një botë më të mirë.

Në këto pulsime do të mësoni:

• Çfarë nënkuptohet vërtetë nga ‘’mëkati’’ në Krishterizëm;
• Pse “evoluo ose vdis” është mantra e shekullit të njëzet e një; dhe
• Pse duhet të aspironi të jeni si rosë.

Ideja kyçe 1

Çmenduria e shoqërisë është e dukshme në dhunën që njerëzit ushtrojnë mbi njëri-tjetrin dhe mbi planetin.

Shumica e njerëzve thonë se jetojmë në kohë të çmendura, dërrmuese. Një nga urtët më të njohur indian, Ramana Maharshi, dikur tha se “mendja është Maya”. Në hinduizëm, fjala maya përshkruan një formë të sëmundjes mendore kolektive.

Në fakt, shumica e feve të lashta pajtohen se mosfunksionimi – madje edhe çmenduria – përbën një pjesë të madhe të mënyrës sonë natyrore të të jetuarit.

Budizmi e artikulon këtë ide ndryshe, duke e përshkruar gjendjen natyrore të mendjes si dukka, një gjendje vuajtjeje dhe mjerimi. Buda e shihte dukën si një komponent thelbësor të gjendjes njerëzore.

Në Krishterizëm, koncepti i mëkatit, kur përkthehet nga Greqishtja e lashtë e Dhjatës së Re, nënkupton ‘’ta humbësh shenjën’’.Prandaj të mëkatosh nënkupton ta humbësh qëllimin e egzistencës njerëzore.

Dhe përkundër arritjeve të thella të njerëzimit në art, mjekësi dhe teknologji, ne ende duket se jemi të ndotur nga një forcë e çmendur, shkatërruese – pavarësisht nëse e quajmë vuajtje, çmenduri apo mëkat.

Në fakt, njerëzit e shekullit të 20të kanë krijuar disa nga metodat më të tmerrshme të sistematizuara të shkatërrimit, nga bombat dhe makinat e armëve deri tek gazet helmuese. Zhvillime të tilla qonjë në vrasje masive në Rusinë Sovietike dhe tek regjimi brutal i Khmer Rouge në Cambodia, përgjegjës për masakrimin e një qereku popullate të njerëzve.

Edhe sot madje, një dhunë e tillë, lakmi dhe urrejtje vazhdon akoma, jo vetëm mes nesh por poashtu mes specieve të tjera, dhe madje edhe në vetë Tokën. Ne i shkatërrojmë pyjet, e ndotim ajrin dhe ujin dhe i keqtrajtojmë dhe therrim kafshët në ferma.

Megjithëse shumë fe janë përpjekur të ofrojnë mënyra për të kundërshtuar ose zbutur këto tendenca në dukje shumë njerëzore, asnjëra nuk e ka zbuluar mënyrën për të frenuar dhunën.

Pra, cila është zgjidhja? Lexoni për të zbuluar.

Ideja kyçe 2

Religjioni nuk është ilaqi për shërimin e qmendurisë tonë; sidoqoftë, duhet ta gjejmë një zgjidhje të re.

Njerëzit janë përpjekur gjithmonë të përmirësojnë shoqërinë, nëpërmjet ideve të tilla si komunizmi – një shembull i një filozofie të frymëzuar nga qëllime të mira, nëse më mirë donkishoteske.

Megjithatë, komunizmi si parim organizues dështoi, pasi njerëzve që u përpoqën të drejtonin këtë shoqëri të re u mungonte gjendja e duhur e vetëdijes dhe aftësia për të ndryshuar veten.

Për të na udhëhequr, ne kemi ende mençurinë e qëndrueshme të mësuesve të lashtë fetarë, nga Buda te Lao Tzu, autori i Tao Te Ching. Megjithatë, shumë nga këto mësime janë keqkuptuar ose shtrembëruar si nga bashkëkohësit e mësuesve ashtu edhe nga brezat pasardhës.

Idetë u shtoheshin shpesh mësimeve të tilla që nuk kishin asnjë lidhje me mesazhin origjinal, dhe disa mësues u talleshin dhe vriteshin – ose ndonjëherë, në të kundërt, madje adhuroheshin si perëndi.

Në këtë mënyrë, një mesazh origjinal i mirësisë, përulësisë dhe unitetit mund të shtrembërohet në një fe të urrejtjes dhe ndarjes – duke u bërë pjesë e vetë çmendurisë që po përpiqej të kuronte në radhë të parë. Duke marrë parasysh që Jezusi foli për ndjeshmëri dhe mirësi, është tronditëse që periudha brutale si kryqëzatat dhe inkuizicioni spanjoll mund të ndodhin nën flamurin e krishterimit.

Kërkimi i dëshpëruar për një mënyrë për të hequr qafe zakonet shkatërruese mund të shihet në mënyrën se si jetojmë sot. Ironikisht, është ky model që po kërcënon vetë mbijetesën e njerëzimit.

Përparimi në shkencë dhe teknologji vetëm sa ka përshpejtuar aftësinë tonë për të shkatërruar veten dhe planetin tonë dhe për të zmadhuar problemet e krijuara nga mendja egoiste njerëzore.

Edhe pse skllavëria dhe torturat kanë qenë gjithmonë pjesë e historisë njerëzore, shekulli i njëzetë dhe cikli i tij i brutalitetit e ka ngritur rrezikun në një nivel të paqëndrueshëm. Nevoja për një ndryshim thelbësor në veprimet tona dhe në mënyrën se si jetojmë në botë mund të shprehet thjesht si, “evoluoni ose vdisni”.

Ideja kyçe 3

Për të luftuar forcat tona të brendshme shkatërruese, duhet të kuptojmë se është egoja që i ushqen këto forca.

Identifikimi me egon na bën të ngecim në mendimet, ndjenjat dhe dëshirat tona për t’u lidhur me çdo gjë jashtë vetes. Ajo përjetëson keqkuptimin tonë për botën.

Është koha të ndaloni së identifikuari me egon dhe ta lironi atë.

Problemi me egon është se ajo na mashtron të mendojmë se njohja e vetvetes është e njëjtë me njohjen e vetvetes.

Bota sot ushqehet me ego. Ne ruajmë mitin se identiteti ynë përcaktohet përmes arritjeve, prejardhjes dhe pasurive tona materiale.

Megjithatë, të heqësh dorë nga egoja është shumë më tepër sesa thjesht të heqim dorë nga lidhja jonë me e mirë materiale. Kërkon gjithashtu njohjen se ajo që ne zakonisht i referohemi si vetvetja – “unë” ose rrjedha e ndërgjegjes që ndjen, mendon dhe formon opinione – nuk është ajo që jemi.

Ky vetë – egoja – është një konstrukt mendor, një histori që i tregojmë vetes se kush jemi. “Unë” i vërtetë është unë që mund ta vëzhgojë këtë rrjedhë të vetëdijes nga jashtë.

Lëshimi i egos nuk është një gjë e lehtë për t’u bërë, por është e nevojshme pasi është burimi i gjithë pakënaqësisë, pasigurive dhe ndjenjave tona të ankthit.

Ndërsa ishte student i kolegjit, autori vuri re një grua në metro, e cila ishte e pavëmendshme për rrethinën e saj dhe fliste me zë të lartë dhe të zemëruar me veten.

Autori e vëzhgoi gruan, duke menduar “Shpresoj që të mos përfundoj si ajo”. Megjithatë, ai më pas e kuptoi se e kishte thënë këtë me zë të lartë. Në atë moment ai kishte një depërtim: ai ishte njësoj si gruaja, i shtyrë nga egoja dhe i zhytur në vetvete, i mungonte vetëdija në momentin e tanishëm!

Ai më pas mendoi se nëse ajo ishte e çmendur, të gjithë të tjerët ishin gjithashtu të çmendur. Kjo ngjarje shkaktoi një ndryshim në vetëdijen e tij dhe ndërsa u shkëput nga mendimet e tij dhe filloi t’i analizonte ato, ai mundi gradualisht të shkëputej nga grackat e egos së tij.

Ideja kyçe 4

Egoja e ushqen prirjen njerëzore për të qëndruar në dhimbje dhe vuajtje të së kaluarës.

Ju mund të njihni ndjenjën e përjetimit të diçkaje që është e bezdisshme ose lënduese dhe më pas, në vend që ta lini këtë çështje të shkojë, ta ktheni atë në kokën tuaj derisa të mos ketë vend në mendjen tuaj për asgjë tjetër.

Pasojat e të menduarit të tepërt të drejtuar nga egoja janë tjetërsimi dhe vuajtja. Kur mendojmë shumë, vazhdimisht mendojmë për lëndimet e së kaluarës ose ndalemi në ankthin për të ardhmen.

Tekstet shpirtërore ofrojnë shumë shembuj të mbi-mendimit negativ. Një në veçanti është një histori e dy murgjve Zen, Tanzan dhe Ekido.

Tanzani dhe Ekido po ecnin nëpër një rrugë me baltë kur panë një grua të re që po përpiqej të mbante pastër kimonon e saj mëndafshi ndërsa përpiqej të kalonte rrugën. Duke dashur ta ndihmonte, Tanzani e mori dhe e çoi në mënyrë të sigurt.

Dy murgjit vazhduan në heshtje, por pas pesë orësh, Ekido nuk mund ta mbante më zemërimin e tij. Ai i tha Tanzanit: “Ne murgjit nuk duhet të bëjmë gjëra të tilla!” Tanzan tha thjesht: “E hodha vajzën disa orë më parë. A e mbani akoma atë?”

Shumica prej nesh janë si Ekido, duke mbledhur vazhdimisht situata, pakënaqësi, lëndime dhe emocione të tjera negative që na pengojnë të shijojmë jetën.

Në vend të kësaj, ne duhet të marrim frymëzim nga natyra, siç është ekzaminimi i sjelljes së rosave. Pas një zënke, rosat ndahen shpejt dhe notojnë në drejtime të kundërta sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Imagjinoni një person në një situatë të ngjashme! Ai do të vazhdonte të mendonte për ngjarjen, duke nxitur pakënaqësi dhe zemërim brenda vetes, duke krijuar histori dhe duke spekuluar për personin tjetër.

Do të ishte shumë më mirë ta linim incidentin dhe të ktheheshim në momentin aktual, ku mund të gjejmë gjithmonë paqen.

Ideja kyqe 5

Ju duhet të përshtateni me dy qëllime të ndryshme të jetës suaj: qëllimin e jashtëm dhe qëllimin e brendshëm.

Pavarësisht nëse jeni duke luftuar për të përballuar jetesën financiarisht ose keni shumë para në bankë, të kesh një qëllim të vërtetë jete është e vetmja gjë që do t’ju sjellë kënaqësi.

Por si e gjeni?

Ne të gjithë ndajmë të njëjtin qëllim të brendshëm: të zgjohemi duke përjetuar një ndryshim në vetëdije që ndan mendimin nga vetëdija. Kjo gjendje e iluminizmit mund të përshkruhet gjithashtu si prani, ose një gjendje në të cilën ne jemi të vetëdijshëm, por pa menduar.

Në vend që të kapemi nga egoja dhe mendimet tona, ne mund të kuptojmë se “Unë”i jonë e vërtetë është vetëdija që ekziston jashtë mendimeve tona.

Të qenit të vetëdijshem për këtë qëllim të brendshëm është jetike. Qëllimet e jashtme, sikurse bërja e parave apo ndërtimi i karrierës, janë gjithnjë subjekt i ndryshimti të jashtëm. Atëherë, pashmangshmërisht, gjërat që i ushqejnë qëllimet tona të jashtme në një pikë të caktuar do të na zhgënjejnë.

Thoni për shembull se qëllimi juaj është të rrisni fëmijë. Kjo nënkupton se ju vareni nga fëmijët që varen nga ju. Çfarë ndodh kur ata rriten, ikin nga shtëpia dhe më nuk kanë nevojë për ju?

Për më tepër, nëse e përcaktoni qëllimin tuaj të qenit më i miri në diqka, kjo poashtu nënkupton se vareni në atë që të tjerët të jenë ‘’më të këqinjë’’ sesa ju. Në këtë mënyrë, kuptimi i jetës tuaj varet nga dështimi i dikujt tjetër.

Duhet ta mbajmë në mend se nuk janë qëllimet apo veprimet vetë por në të vërtetë gjendja e vetëdijes nga e cila ato burojnë që e përcakton nëse diqka është e motivuar nga egoja.

Një person që punon si aktivist për njerëzit e pastrehë, për shembull, mund të ketë një qëllim të jashtëm që duket vetëmohues dhe fisnik, por ajo mund ta bëjë atë për arsyen e brendshme egoiste të egos: të fitojë vlerësime ose të ndihet superior ndaj të tjerëve që punojnë në “. më të vogla” fusha.

Ideja kyqe 6

Dy elementët kryesorë të të jetuarit të një jete të ndriçuar janë pranimi dhe kënaqësia.

A keni dashur ndonjëherë që të mund të pakësoni presionet e jetës suaj të përditshme për të përjetuar më shumë paqe, ndoshta edhe një ndjenjë ndriçimi?

Atëherë duhet të mësoni se si ta shijoni dhe ta pranoni jetën ashtu siç është tani. Por si e bëni këtë?

Pranimi është vullneti për të bërë çfarëdo që keni nevojë të bëni në moment, në një mënyrë paqësore-edhe kur një detyrë nuk është çdoherë e këndshme, ndoshta edhe stresuese sikurse paraqitja e tatimeve, marrja e lejes së vozitjes apo pastrami i rrobave. Qëllimi është ta arrijmë një gjendje mendore ku mund ta pranoni detyrën dhe të jeni në paqe me të.

Kur arrini një gjendje ndriçimi, motivimi juaj për të vepruar do të rrjedhë nga kënaqësia dhe jo nga ndjenjat e dëshirës ose dëshirës.

Lajmi i mirë është se kënaqësia ndodh natyrshëm kur jeni në gjendje të përqendroheni në momentin aktual. Të bësh këtë mundëson që gëzimi i të qenurit të lëvizë nëpër trupin tuaj – ky është gëzimi i ndërgjegjes!

Sidoqoftë, mbani mend se edhe nëse jeni në gjendje të ndikoni në jetën e të tjerëve përmes kënaqësisë dhe entuziazmit që tregoni, nuk duhet të harroni se jeni akoma njerëzor. Ruajtja e përulësisë do ta mbajë egon nën kontroll kur ndjen nevojën për të kërkuar ndonjë arritje ose sukses që keni pasur.

Përmbledhja Finale

Egoja njerëzore ushqen një cikël të rrezikshëm, vetë-mjaftues të dhunës dhe shkatërrimit brenda çdo personi dhe në botën e gjerë. Njohja e natyrës shkatërrimtare të egos është thelbësore për ti lënë gjërat të shkojnë dhe ta përjetosh kënaqësinë e mosgjykimit, jorezistencës dhe shkëputjes. Kjo është mënyra për të arritur edhe lumturi të brendshme dhe paqe më të madhe në botë.

Këshillë vepruese:

Vetëm merr frymë. Shumica prej nesh janë shumë të hutuar nga litania e vazhdueshme e mendimeve dhe anktheve brenda vetes për të ndjerë gjallërinë tonë të brendshme. Përqendrimi në frymën tuaj do t’ju ndihmojë të lidheni përsëri me këtë. Thjesht merrni dy ose tre frymë thellë dhe ndjeni se gjymtyrët, gishtat, gishtat e këmbëve, stomaku dhe gjoksi fryhen nga ajri ndërsa mbusheni me jetë. Është një ushtrim tepër i thjeshtë dhe i fuqishëm, megjithatë ne shpesh neglizhojmë ta bëjmë atë me qëllimin për t’u qetësuar dhe fokusuar.